Όταν τρέχει το κάστανο, πως τα καταφέρνει;

Τη πρώτη φορά που την είδα, ήταν σε μία συγκέντρωση του ΚΚΕ Εσωτερικού. Μιλούσε ο Κίρκος. Στην εποχή της «φυσαρμόνικας». Δεκαετία του ’70, μετά τη μεταπολίτευση. Ήμουνα μαθητής στο 1ο Γυμνάσιο, σε απογευματινή βάρδια. Σχολνώντας έπρεπε να περάσω από τη πλατεία της Δημοτικής Αγοράς για να πάω στην αφετηρία του λεωφορείου. Μου την έδειξε ένας συμμαθητής μου. Ήταν στις παρυφές της συγκέντρωσης. Έξω από το Κύδωνα. Το ξενοδοχείο. Πανέμορφη και πανύψηλη. Κοπελάρα! Μελαχρινή με μακριά μαλλιά. Συνοδευόταν και από 2-3 φιλενάδες της. Ξεχώριζε από μακριά. Άκουγε με προσοχή και ταυτόχρονα τα μάτια της αλώνιζαν τη πλατεία. Χωρίς να κουνά το κεφάλι.
Τη δεύτερη φορά που την είδα, ήταν λίγο καιρό αργότερα. Ήμουν στο σπίτι και διάβαζα ακούγοντας στο ραδιοφωνάκι τον ερασιτεχνικό του «Τοξότη». Χτύπησε τη πόρτα. Άνοιξα τη πόρτα, αφού χαμήλωσα την ένταση. Έπαιζε Pink Floyd, εκείνη την ώρα. Ήταν με άλλη μία κοπέλα. Με χαιρέτησε ευγενικά, χαμογελώντας συνεσταλμένα. Μου έδωσε προπαγανδιστικά φυλλάδια του κόμματος που μόλις είχε ιδρύσει ο πατέρας της.
Η τρίτη φορά ήταν και η πιο επεισοδιακή. Παραμονές των εκλογών του 81 ήταν. Τα Χανιά είχαν μετατραπεί σε … «μακρινή δύση». Τις μεταμεσονύχτιες ώρες. Οι συμπλοκές ανάμεσα στα πράσινα και μπλε συνεργεία αφισοκολλητών, ήταν άγριες. Έπεφτε πολύ ξύλο. Οι εφημερίδες έγραφαν πως ακούγονταν και πυροβολισμοί. Ενίοτε τη πλήρωναν και αθώοι πολίτες, που τύχαινε, για διάφορους λόγους να κυκλοφορούν εκείνες τις ώρες.
Σαββατόβραδο, λίγες ημέρες πριν κατέβει ο Ράλλης στα Χανιά, μια παρέα τροζοκόπελα και τροζοκοπελιές, λίγο πριν, λίγο μετά την ενηλικίωση, βγήκαμε να διασκεδάσουμε. Πήγαμε στα Ταμπακαριά. Στου Μανόλη. Για ψάρι. Τελειώνοντας, έπεσε διχόνοια. Αν θα πηγαίναμε στο λιμάνι, στο «Κανάλι» για ποτό – χορό ή στο παλιό «13», για καφέ-γλυκό. Τελικά πήγαμε στο «13». Επειδή κάποια κορίτσια, έπρεπε να γυρίσουν νωρίς στο σπίτι τους.

Φεύγοντας από εκεί, λίγο μετά τις 12, ένας φίλος, μου πρότεινε να περάσουμε από το σπίτι του, για να πάρω μία τσάντα κάστανα. Σε ανταπόδοση μίας άλλης τσάντας με μανταρίνια που του είχα δώσει πριν λίγες ημέρες. Έμενε πάνω από το ζαχαροπλαστείο του «Κόνιαλη», στο Κούμ Καπί. Επειδή ήταν κοντά και για να χωνέψουμε είπαμε να πάμε με τα πόδια. Μόλις περάσαμε την Ανωτέρα Διοίκηση της Χωροφυλακής, που στεγαζόταν σε ένα νεοκλασικό επί της Ελευθερίου Βενιζέλου, είδαμε δεξιά και αριστερά του δρόμου, φρεσκοκολημένες αφίσες του Ράλλη και της Ν.Δ. Ήταν όμως σκισμένες! Ο δρόμος ήταν έρημος. Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι, δεν συναντήσαμε ούτε πεζό ούτε αυτοκίνητο.
Στο γυρισμό όμως, προς το αυτοκίνητο και καμιά 50αριά μέτρα πριν το αστυνομικό τμήμα, σταμάτησε δίπλα μας ένα πόνυ. Κατέβηκαν 2 και με ευγενικό τρόπο μας είπαν:
-Συγνώμη, να σας ρωτήσουμε κάτι;
Πριν προλάβουμε να απαντήσουμε. Πριν συνειδητοποιήσουμε τι γίνεται. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Μας είχαν ζώσει περίπου 10 άτομα. Είχαν βγει όλοι από το πόνυ! Άρχισαν να μας χτυπούν. Γροθιές. Κλωτσιές. Βρισιές. Έβαλα τις φωνές ζητώντας βοήθεια και το λόγο που μας χτυπούσαν. Σκίζαμε λέει αφίσες. Μας είδαν. Τις έσκιζα εγώ, που κρατούσα ένα μαχαίρι, μισό μέτρο. Υπήρχε και αυτόπτης μάρτυρας. Μία μεσήλικη ξανθιά περιπτερού, που δεν είχε κατέβει από το πόνυ. Εν τω μεταξύ, άκουσαν τη φασαρία οι αστυνομικοί από το τμήμα και έτρεξαν, προς το μέρος μας. Ήρθαν και 2 περιπολικά. Μαζεύτηκαν και άλλα αυτοκίνητα. Οι περίοικοι βγήκαν στα μπαλκόνια.
Την ώρα που οι αστυνομικοί ζητούσαν να μάθουν τι συμβαίνει, αντιλήφθηκα ότι ο φίλος μου είχε εξαφανισθεί! Ρωτούσα με αγωνία τι του έκαναν. Που είναι. Και αυτοί επέμεναν, ότι εκτός του ότι έσκιζα τις αφίσες με το μαχαίρι, ήμουν μόνος μου. Δεν είχα παρέα! Οι αστυνομικοί που είδαν αντί για μαχαίρι μία τσάντα διαλυμένη με τα κάστανα να έχουν σκορπίσει στο δρόμο και την έκδηλη αγωνία μου, με έβαλαν σε ένα από τα 2 περιπολικά. Στο άλλο περιπολικό έβαλαν ένα ψηλό με μουστάκι, που δήλωσε επικεφαλής αυτών που μας κτύπησαν. Μας πήγαν στο Αστυνομικό Τμήμα που ήταν στο ισόγειο της Νομαρχίας. Εκεί που είναι το ΚΕΠ σήμερα.
Όταν φτάσαμε, ήταν ήδη μαζεμένα γύρω στα 10 αυτοκίνητα και πάνω από 100 γαλάζιοι αφισοκολλητές. Ανάμεσα τους και η Ντόρα. Μόλις κατέβηκα από το περιπολικό, άρχισαν να με γιουχάρουν. Συλλ-αλητήριο κανονικό! Στο γραφείο του Αξιωματικού υπηρεσίας, μπήκε και εκείνη. Κάθισε απέναντι μου και με κοίταζε, όσο έδινα τα στοιχεία μου. Ποτέ στη ζωή μου, δεν με έχει κοιτάξει άνθρωπος, με τέτοιο και τόσο μίσος! Πάντα όταν φέρνω στο μυαλό μου αυτή τη ματιά, ανατριχιάζω! Ήθελε να μου κάνει μήνυση για φθορά ξένης περιουσίας. Ήθελα να της κάνω μήνυση για άδικη επίθεση και βιαιοπραγία. Υπενθυμίζοντας για το άγνωστο της τύχης του φίλου μου, στο σημείο της επίθεσης. Επειδή, τόσο ο Αξιωματικός, όσο και αυτή πείσθηκαν για το τι συνέβη πραγματικά, η διένεξη έληξε εκεί, χωρίς να καταθέσει μήνυση. Έφυγε χωρίς να ζητήσει συγνώμη! Ούτε εγώ κατέθεσα τελικά μήνυση, μιας και μετά από λίγη ώρα, με το περιπολικό και δύο αστυνομικούς συνοδεία τον είδαμε να πηγαίνει ζαλισμένος προς την Διοίκηση της Χωροφυλακής. Ευτυχώς ήταν καλά. Λίγο το κάτω χείλι του είχε σχισθεί. Τον είχαν βάλει μέσα στο στενό για να τον περιποιηθούν κατάλληλα, αλλά για καλή του τύχη, λιγοθύμησε, τρόμαξαν και έφυγαν.
Λίγα χρόνια μετά, ένας περαστικός γαμπρός από το σόι μας, «κολλητός» της, μου εξομολογήθηκε, ότι εκείνο το βράδυ, οι πασοκατζήδες που ήταν περισσότεροι, είχαν πάρει στο κυνήγι την ομάδα της Ντόρας και την είχαν αποκλείσει στο Δημοτικό κήπο. Οι ελάχιστοι γαλάζιοι που είχαν γλιτώσει τον αποκλεισμό, έψαχναν να δημιουργήσουν αντιπερισπασμό και τον πέτυχαν. Εξ αιτίας μας ελευθερώθηκαν από τη πολιορκία!
Μετά από 20 ολόκληρα χρόνια, ξανασυναντηθήκαμε. Ήρθε στη λαϊκή αγορά του Σαββάτου. Στη Μίνωος. Να περιοδεύσει. Ήμουν τότε πρόεδρος του Σωματείου πωλητών λαϊκών αγορών. Μου είχαν ζητήσει από τη ΝΟΔΕ Χανίων, να ετοιμάσω την ανάλογη υποδοχή. Κόσμο ήθελαν. Το ΔΣ του σωματείου αποφάσισε να την υποδεχτώ μόνος μου. Έτσι και έγινε. Σίγουρα δεν με θυμήθηκε. Ήξερε όμως ότι είμαι βιοκαλλιεργητής. Γνώριζε πολλά και σωστά για τη βιολογική γεωργία. Ήταν μεγάλη έκπληξη αυτό για μένα! Έδειξε μάλιστα μεγάλο ενδιαφέρον για το πίνακα ανακοινώσεων και για το κιβώτιο παραπόνων που είχαμε τοποθετήσει στη λαϊκή, για τους καταναλωτές.
Αν είναι να γίνει αρχηγός της ΝΔ, ας γίνει.
Εγώ πάντως δεν τη ψηφίζω. Αν ήμουν Νεοδημοκράτης μπορεί.
Αλλά για αυτούς που το σκεύονται ακόμα, ας θυμηθούν ότι υπάρχουν και χειρότερες επιλογές.
Να ήταν υποψήφιοι ως αρχηγοί, η σύζυγος Πασχάλη, ο Ρόμπερτ Γουίλιαμ-ς και ο Κώστας Τουρνάς……