Άλλαξε ο Νικολιός και άβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

Τις τελευταίες ημέρες μ’ έπιασε μια μανία ανανέωσης.

Αλλά με τι προσόντα;

Ν’ αλλάξω το μαλλί;

Να το βάψω;

Δεν γίνεται.

Δεν έχω – τόσο- πολύ μαλλί.

Ν’ αγοράσω ρούχα;

Δεν έχω - καθόλου - λεφτά!

Ένα ζευγάρι παπούτσια που είχα ανάγκη να αγοράσω, δεν τα πήρα.

Είχα δει σε μια βιτρίνα, ένα πολύ ωραίο ζευγάρι.

 Με 122 Ευρώ.

Εκατό είκοσι δύο Ευρώ.

Σε ψιλό ράφι.

Και σε περίοπτη θέση.

Προ εκπτώσεων.

Όταν πήγα να τα αγοράσω, ευτυχώς που κοίταξα πρώτα στη βιτρίνα.

Το μόνο που είχε κατέβει ήταν η θέση των παπουτσιών στο ράφι.

Όχι στο ίδιο ράφι.

 Μα σε άλλο.

Πιο παράμερο.

Και η τιμή;

140 Ευρώ.

Ναι εκατό σαράντα Ευρώ!

Τα ίδια παπούτσια.

Μετά εκπτώσεων.

Μπήκα μέσα και ρώτησα την υπάλληλο.

Γιατί;

Στην αρχή μου είπε ότι ήταν άλλο νούμερο.

Μετά, ότι ήταν νέα παραλαβή και είχε έρθει ακριβότερο.

Μολών λαβέ κορίτσι μου, των ελάχιστων Ευρώ που μου ξεπερισσεύουν.

Ένα ζευγάρι γαλότσες θα αγοράσω.

Σαν αυτές που έκαναν μόδα οι «αγρότες μόνοι ψάχνουν».

Και αφού βρήκαν τη νύφη, τώρα κυνηγάνε, ψάχνουνε, ούτε οι ίδιοι ξέρουν,  τη Μπατζελή.

Τι έλεγα;

Α ναι! Περί ανανεώσεως.

Αφού λοιπόν δεν είχα τι άλλο να ανανεώσω, ξέσπασα στο μπλλό-γγγκ.

Με τις υγείες μου.....