Σύγχρονη αμαζόνα!

Ο δρόμος ήταν ίσιος, φαρδύς, λίγο κατηφορικός και άδειος. Οδηγούσε τη βέσπα της αμέριμνη. Έτρεχε αρκετά γρήγορα. Η κατάμαυρη αλογοουρά της ανέμιζε όπως της φοράδας την ώρα που καλπάζει. Το κράνος, το φορούσε ο αριστερός της αγκώνας. Το άσπρο κοντό λουλουδάτο φουστάκι της, με τη βοήθεια του αέρα, άφηνε να φανούν μέχρι ψηλά τα πόδια της.
Αυτό ήταν το πρώτο που είδα. Έβγαινα από τον αγροτικό δρόμο πολύ προσεκτικά. Δεν είχα ορατότητα από τα αριστερά μου. Ακριβώς πάνω στην έξοδο ήταν σταματημένο ένα τεράστιο φορτηγό.
Με το που την είδα, κοκάλωσα το αυτοκίνητο. Είχα βγει σχεδόν ο μισός στο κεντρικό δρόμο.
Εκείνη με είχε δει. Δεν έκοψε ταχύτητα. Πέρασε από μπροστά μου κοιτώντας με άγρια. Πέταξε με μεγάλη δόση επιθετικότητας ένα «μπάρμπα τον παίρνεις!». Και συνέχισε τη πορεία της.
Δεν της απάντησα. Δεν πρόλαβα. Απλά χαμογέλασα συγκαταβατικά. Δεν ήταν η πρώτη παλιμπαιδίζουσα 40ντάρα που με αποκαλούσε «μπάρμπα».

Λίγο παρακάτω και πριν προλάβει να εμπεδώσει τη χαρά της νίκης της, τη περίμενε ο εχθρός. Ένας εχθρός ύπουλος, επιθετικός, θρασύδειλος.
Ήταν ένα μαύρο σκουλάτο, προς το ράστα περισσότερο, μεσαίου μεγέθους, αδέσποτο κανίς γκριφόν.
Είχε κρυφτεί πίσω από τη ρόδα ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου. Και περίμενε. Πήρε φόρα λίγα μέτρα πριν φτάσει η βέσπα. Πετάχτηκε ξαφνικά, γαβγίζοντας άγρια.
Ακολούθησε μία στριγκλιά. Ήταν η αμαζόνα! Που έχασε τον έλεγχο της βέσπας και…
…. Αλλού πήγαν η βέσπα, αλλού το κράνος, αλλού τα χρυσοποίκιλτα κλατσαράκια και αλλού η νεαρά.
Ο σκύλος τρομαγμένος από τις στριγκλιές και το θόρυβο της βέσπας, που έπεσε και σερνόταν με το πλάι στο δρόμο, έβαλε την ουρά στα σκέλια και εξαφανίστηκε.
Έτρεξα και την αναμάζωξα. Είχε σπάσει πιθανώς το χέρι της, πονούσε στο στήθος και τα γδαρσίματα στα πόδια και στο κεφάλι, ήταν επιπόλαια μεν, πολλά δε. Ήρθε τη πήρε το ασθενοφόρο που φώναξα.
Ευχαριστώ είπε.
Συγνώμη δεν ζήτησε…..