Σκα-φά-τα.

Ανήμερα της Παναγίας.
Πουρνό – πουρνό.
Πήρε τους δρόμους.
Καρόδρομους.
Οδηγούσε με τις ώρες.
Καταχτυπήθηκε.
Τον έπιασε η μέση του.
Κράμπα στο δεξί πόδι.
Το κεφάλι.
Ζέστη.
Σκόνη.
Έκαψε όλο το πετρέλαιο, που χύθηκε τσάμπα και βερεσέ στο κόλπο του Μεξικού.
Όλα αυτά για να φτάσει στην αγαπημένη του ερημική παραλία.
Που επισκέπτεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα.
Ανελλιπώς.
Σαν τάμα.
Στον εαυτό του.
Για να ηρεμήσει.
Μακριά από το σύγχρονο πολιτισμό μας.
Έφτασε κάποια ώρα.
Ευλογημένη ώρα.
Μα….

«Αργότερα, αργότερα ήρθανε τα κότερα».
Κατά τον Μπόστ.
Πολύ αργότερα, έφτασαν τα φουσκατά.
Η μύτη μαράθηκε από το καυσαέριο.
Τα αυτιά βούλωσαν από τα μπιτ των σκύλο-ποπ και σκύλο-κρητικών.
Τα μάτια ζαλίστηκαν από το μέτρημα των άδειων μπουκαλιών μπύρας και ουίσκι, που ταξίδεψαν προς το βυθό.
Δημιουργώντας, ένα νέο τεχνητό ύφαλο για τη θαλάσσια χλωρίδα και πανίδα.
Αποχαιρέτησε με βαριά καρδιά τη παραλία «του».
Παίρνοντας μαζί του, για ενθύμιο, μια πλαστική τσάντα ζαχαροπλαστείου.
Που ξέβρασε το κύμα.
Εκεί που σκάει.
Στην άμμο.
Με το περιεχόμενο της.
Μια κούτα με διαλυμένες πάστες.
Νουγκατίνες.
Και του χρόνου;
Ζαμαί, των ζαμών!
Καλλίτερα στη Παναγία του Σουμελά.
Αν είναι εκεί και ο «Εθνάρχης Άνθιμος», με τους πύρινους λόγους του, ακόμα καλλίτερα…..