Με πήγανε για πρώτη φορά, το καλοκαίρι του 1981. Ένα φιλικό ζευγάρι Ελληνο Ελβετών. Με μάγεψε. Από τότε πήγαινα τακτικότατα. Και ας ήταν ξεθεωμός το πήγαινε έλα. Οι επισκέπτες ακόμα και τον Αύγουστο μήνα, ήταν ελάχιστοι. Οι περισσότεροι Γερμανοί.Επικρατούσε η ησυχία, η καθαριότητα και ο σεβασμός, σε ότι μας περιέβαλε.
Χρόνια αργότερα ήρθαν τα καραβάκια, οι ομπρελο ξαπλώστρες, η καντίνα, τα σκουπίδια. Οι χιλιάδες, επί καθημερινής βάσεως επισκέπτες. Η θάλασσα ήταν μέρες που θύμιζε βούρκο. Δεν έβρισκες μέρος να την αράξεις. Από τη πολυκοσμία , τη φασαρία και τα σκουπίδια.Δεν ξαναπάτησα το πόδι μου εκεί.
Ο ευλογημένος τόπος, από τότε είχε πεθάνει. Αυτός ο θάνατος δεν ενοχλούσε κανένα. Γιατί όλοι τα κονομούσαν. Ο καθένας με τον τρόπο του. Και όλοι μαζί αναπτυξιακά.
Τώρα που κάηκε, όλοι κλαίνε.Σαν τους κροκόδειλους.
Όχι γιατί έγινε στάχτη, μα γιατί θα χάσουνε τα φράγκα.
Ναι δεν στεναχωρέθηκα που κάηκε.
Το αντίθετο.
Χάρηκα…..
4 σχόλια:
Λίγα λόγια και σταράτα...
Και εγώ είχα πρωτοπάει στα 1984 όταν πράγματι ήταν ένας επίγειος "παράδεισος". Ακόμη και τα παιδιά που έμεναν εκεί συμβίωναν αρμονικότατα με τους αγρότοκτηνοτρόφους και τους κατοίκους των Λευκογείων απο όπου προμηθεύοντο τα τρόφιμα. Όταν ξαναπήγα μετά απο δέκα χρόνια, στα 1993, την πρέβελη την είχαν ανακαλύψει οι "αξιοποιητές" της κονόμας (συγνώμη του τουρισμού ήθελα να πω) αλλά ακόμη κρατιόταν. Βέβαια τα παιδιά τα έλεγαν πλέον "αλήτες". Πέρασε άλλη μια δεκαετία, στα 2004, όταν ξαναπήγα ένα καλοκαίρι και ορκίστηκα πως ήταν η τελευταία φορά. Ακόμη και το ποτάμι σχεδόν δεν διέφερε απο τους...Αγίους Αποστόλους.
Συμφωνώ μαζί σου Νίκο και θα ήθελα να προσθέσω πως η Πρέβελη δεν καταστράφηκε (γιατί ως γνωστόν η φύση αναγεννάται). Καταστράφηκαν εκείνοι που είχνα επενδύσει σε κονόμες απο την Πρέβελη.
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ήταν η τελευταία φορά που είχα πάει. Πάντως τότε κινητά τηλέφωνα δεν υπήρχαν. Έτσι όπως είχα πάει, έφυγα. Δεν κάθισα ούτε δευτερόλεπτο. Πήγα από την άλλη μεριά, ανατολικότερα. Στο Αμμούδι ή «Πάλμ μπίτς», κατά την ονομασία του αυθαίρετου ξενοδοχείου που υπάρχει εκεί. Περπάτησα ανάμεσα στα βράχια, τότε ο παραλιακός δρόμος ακόμα δεν είχε φτιαχτεί και βρήκα ένα μικρό εξαίρετο παραλιάκι.
Λίγο πριν το μεσημέρι άκουσα ένα θόρυβο μηχανής, μεγάλου κυβισμού. Ήταν μία εντούρο και την οδηγούσε ένα ντόπιο γαλακτερό. Ένα ... «Χαρουλάκη». Έκανε μοτοκρος μαγκιές, σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι της παραλίας του Αμμουδιού. Αργά το απόγευμα που έφευγα, θέλοντας και μη πέρασα από εκείνο το σημείο. Ήταν μία διαλυμένη φωλιά χελώνας! Στα μέρη εκείνα συχνάζουν καρέτα – καρέτα.
Το μεσημέρι, πάνω που γλάρωνα και ετοιμαζόμουν να κοιμηθώ, ήρθε στα 200 μέτρα περίπου από εκεί που ήμασταν μία βάρκα. Πέταξαν ένα δυναμίτη, πρόλαβα να δω τον πίδακα, μάζεψαν σε χρόνο ελάχιστο ότι ψάρι βγήκε στην επιφάνεια και την έκαναν για Πλακιά μεριά. Από εκεί που είχαν έρθει δηλαδή….
Το απόγευμα, λίγο πριν φύγουμε η θάλασσα ξέβρασε μία νεκρή χελώνα....
Ανάπτυξη, το βαφτιστικό της όνομα...
Η βαρειά βιομηχανία της χώρας, ο Τουρισμός....
Η φύση θα μας αποβάλει κάποτε....
Μακάρι...
Δημοσίευση σχολίου