Τη προηγούμενη εβδομάδα, είχε να περάσει από τη γειτονιά μου το απορριμματοφόρο του Δήμου, πέντε ολόκληρες ημέρες. Οι κάδοι είχαν ξεχειλίσει από σκουπίδια. Ζέστη, σκόνη από τα έργα, θόρυβος από τα μηχανήματα και βρώμα. Από τη γνωστή γωνία δεν μπορούσες να περάσεις. Χρειαζόταν μάσκα.
Τη Πέμπτη το πρωί, αφού είδα ότι δεν είχαν περάσει να τα μαζέψουν, πήρα τηλέφωνο. Στην υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου. Από το κινητό. Σταθερό δεν υπάρχει. Δεν λειτουργεί από το ξεκίνημα των έργων. Με έστειλαν τηλεφωνική βόλτα, στη ΔΕΔΙΣΑ. Ο υπεύθυνος έλειπε. Άφησα τα στοιχεία μου και τους ενημέρωσα για το πρόβλημα
Γυρνώντας το μεσημέρι, από τις χωραφίσιες δουλειές μου, είδα τους κάδους άδειους. Δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω, με ανακούφιση.
Κατά τη διάρκεια του φαγητού, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο υπεύθυνος της ΔΕΔΙΣΑ. Που δεν είχα βρει το πρωί.
Με επέπληξε έντονα, που δεν πήρα ξανά τηλέφωνο την υπηρεσία του, για να τους ενημερώσω, όταν είδα ότι οι κάδοι είχαν αδειάσει!
Τη γλώσσα μου τη κατάπια. Μαζί με τη μπουκιά που είχα στο στόμα. Τέτοιο πράμα δεν το περίμενα. Ψέματα θα πω;
Δεν του είπα ευχαριστώ. Ο αχάριστος. Δεν μου το ζήτησε κιόλας!
Του ζήτησα όμως ταπεινά συγνώμη.
Που ανέχθηκα πέντε ολόκληρες ημέρες και για πολλοστή φορά αυτή την απαράδεκτη κατάσταση.
Που δεν χασομέρησα από τη δουλειά μου, για να δω τι ώρα πέρασε το σκουπιδιάρικο και να τους ενημερώσω
Που δεν τους έβαλα στην εφημερίδα.
Κλείνοντας το τηλέφωνο, ήπια στη μακροημέρευση της επαγγελματικής του ευσυνειδησίας μια παγωμένη μπύρα.
Έτσι μονομιάς που την ήπια, μου έφερε πρήξιμο.
Και το πρήξιμο, ρέξιμο.
Με το συμπάθιο!
Ήταν διαρκείας.
Σιχαμερό στην ακοή του.
Για τους άλλους.
Για μένα ανακουφιστικότατο…….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου