Από το Σάββατο με είχε πιάσει.
Μια έντονη «τζοχάδα».
Χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος.
Τα έβαζα με όλους.
Μιλούσα απότομα.
Γκρίνιαζα με το παραμικρό.
Όρεξη για δουλειά δεν είχα.
Και αν είχα δουλειές!
Όλα αυτά μέχρι σήμερα το πρωί.
Που κτύπησε το κινητό.
Ήταν ένας άνθρωπος, που δεν περίμενα να μου τηλεφωνήσει, για το λόγο που με κάλεσε.
Τον άκουγα να μου μιλά και νόμιζα ότι με ειρωνευόταν.
Έκανα ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσω τη σοβαρότητα των όσων μου έλεγε.
Αναφερόταν σε μια κοινή, συλλογική προσπάθεια μερικών ανθρώπων και στη βοήθεια που προσέφερα. «Βοήθεια» για εκείνον, καθήκον και ευχαρίστηση για μένα.
Στο τέλος μία του μόνο λέξη, μου έφτιαξε τη κακή διάθεση.
Ήταν η λέξη «ευχαριστώ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου