Λίγη παραπάνω τύχη νάχα!

Ξημερώνει.

Και βραδιάζει.

Εγώ εκεί.

Στο καθημερινό κάματο.

Ας μπορούσα να κάνω και αλλιώς.

Στα χώματα.

Ένα με το χώμα.

Αλλά στο καθαρό, μυρωδάτο αέρα.

Με μουσική υπόκρουση τις φωνές των πουλιών.

Και με τα τυχερά μου.

 Όπως αυτή εδώ η πέτρα.

Και τι πέτρα!

Στο δόξα πατρί της γκαντεμιάς…..