Η διχασμένη προσωπικότητα.

 Η ημέρα ήταν πολύ δύσκολη.

Περισσότερο από ότι οι άλλες ημέρες.

Αυτής της εποχής.

Από τις 4 και μισή το πρωί.

Ως τις 2 το μεσημέρι.

Έτρεχα.

Από τις 9, που άρχισε να σφίγγει η ζέστη.

Λαχταρούσα μια δροσοπεζούλα.

Να πέσω ξερός.

Στον ύπνο.

Τελικά τα κατάφερα στις 2 και μισή.

Το μεσημέρι.

Πάνω που βυθιζόμουν.

Σον ύπνο.

Το λυτρωτικό.

Χτύπησε το ρημάδι.

Το κινητό.

Είχε ξεχαστεί ανοιχτό.

Ήταν 3 παρά τέταρτο.

-         Έλα ρε, τι κάνεις, κοιμάσαι;

Ήταν ένας γνωστός.

Από αυτούς που έχουν τον αέρα.

Της αναίδειας και του θράσους.

Να γίνονται κολλητοί.

Μόνο όταν θέλουν κάτι.

Ανεξάρτητα από ημέρα και ώρα.

-         Τώρα όχι. Δεν κοιμάμαι. Πριν από λίγο ναι.

-         Κάθομαι στην αυλή και πίνω καφέ…..

(Συγνώμη; Ποια συγνώμη;)

…. Παρατήρησα ότι η λεμονιά μου 

αρχίζει και ξεραίνεται στις κορφές, 

τα φύλλα της είναι κίτρινα 

και δεν έχει λεμόνια. 

Τι να της κάνω;

- Θα της κάνει κορμοτομή. Και θα τη βάψεις με ασβέστη.

Δεν ήμουν εγώ.

Που απάντησε.

Ήταν η αυτού κακιότης.

Ο διάολος.

Που ξύπνησε μέσα μου.

 Εγώ, ο αθώος.

Το μόνο που σκέφτηκα.

Ήταν ότι αν ξαναφάει λεμόνια.

Θα κάνω προσθετική μαλλιών.

Με τσίχλα.

 Παράλληλα απενεργοποίησα το κινητό.

Και γύρισα πλευρό.

Ήσυχος.

Μου έμενε ακόμα μισή ώρα……