Πόρτα για το καταχείμωνο.

Για αρκετό καιρό ησύχασε.

Από την αποκρουστική θέα.

Των σκυλόσκατων  στο πεζοδρόμιο.

Μπροστά από τη πόρτα της.

Μέχρι πριν από λίγες ημέρες.

Που είδε ξαφνικά ένα τεράστιο πράγμα.

Σαν λουκάνικο.

Στο ίδιο σημείο.

Αποκλείεται να το έκανε 

το σιχαμένο κοπρόσκυλο 

της βρομιάρας από απέναντι.

Αυτό είναι από μεγάλο σκύλο.

Μονολόγησε.

Τρέμοντας σύγκορμη.

Από τα νεύρα της.

Παρακάτσεψε.

Είδε το δράστη.

Ένα μεγαλόσωμο σκυλί, άσπρο.

Με περίεργη φάτσα.

Όπως και του αφεντικού του.

Ένας νεαρός.

Μπρατσαράς.

Ξυρισμένος γουλί.

Στο κεφάλι.

Χιλιάρης  γλόμπος.

Τον ειρωνεύτηκε.

Ήταν και κεφάλας!

Ρώτησε.

Έμαθε.

Νέος νοικάρης.

Στις γκαρσονιέρες της πολυκατοικίας.

Που είναι παρακάτω.

Αστυνομικός.

Των ειδικών δυνάμεων.

Και το σκυλί του ράτσας.

Πιτ μπούλ.

Τον συμπάθησε.

Της θύμισε τα χρυσά παιδιά.

Που βοηθούν.

Προστατεύουν.

Τους γέροντες.

Κάθε φορά.

Που περνά με το σκύλο του.

Τον χαζεύει.

Κρυμμένη πίσω από τις κουρτίνες.

Που να τολμήσει να βγει έξω.

Να προσβάλει το παλικάρι.

Μόλις αυτός  απομακρύνεται.

Βγαίνει και καθαρίζει.

Λέγοντας ένα «πάτερ ημών».

Και τα πετάει χύμα στο κάδο.

Απέναντι.

Στη πόρτα της καλής της γειτόνισσας.

Που είναι τρύπιος!

Καιρό τώρα…

Και η ζωή της συνεχίζεται.

Κάθε Σάββατο βράδυ.

Λούζεται.

Τη Κυριακή το πρωί.

Αλλάζει βράκα.

Φορά το χρυσαφί πασουμάκι.

Και πάει στην εκκλησία.

Κάθε γονυκλισιά.

Κάθε σταυροκόπημα.

Της ανοίγει διάπλατα.

Τη πόρτα του παραδείσου.

Με τα αρσενικά ουρί.

Και τις …. ουρές τους!