Το φως της μεγάλης προσμονής.

Σήμερα.

Μετά από μια πολύ δύσκολη χθεσινή ημέρα.

Και μια δυσκολότερη νύχτα.

Πιεσμένος.

Μπερδεμένος.

Με άσχημη ψυχολογική κατάσταση.

Εξ αιτίας.

Της συμπεριφοράς.

Ανάρμοστης.

Κάποιων.

«Μεγαλοπρεπών».

Χαμένων.

Μέσα στα μικροπρεπή καβούκια τους.

Στην επιτηδευμένα.
 Επηρμένη ηλιθιότητα τους.

Στον αλαζονικό ψεύτη κόσμο τους. 

Είχα τη τύχη.

Μεγάλη τύχη.

Να βρεθώ.

Ως επισκέπτης.

Σε έναν ξενώνα.

Φιλοξενίας.

Ασθενών.

Οι περισσότεροι.

Από αυτούς.

Στο στάδιο της χημειοθεραπείας.

Είδα ανθρώπους.

Καταβεβλημένους.

Ταλαιπωρημένους.

Παρόλα αυτά.

Όλος ο ξενώνας ήταν μια οικογένεια.

Και ας μην γνωρίζονταν.

Πιο πριν.

Ας ήταν η πρώτη φορά  συνάντησης τους.

Να μαγειρεύουν κάποιοι.

Για όλους.

Να τρώνε όλοι μαζί.

Να κουβεντιάζουν.

Να προσπαθούν.

Να εμψυχώσουν ο ένας τον άλλον.

Να κάνουν αστεία.

Όλοι μαζί να ξεκινούν.

Για τη θεραπεία.

Λες και πηγαίνουν εκδρομή.

Οι πιο δυνατοί.

Κρατούσαν τους αδύνατους.

Όλο αστεία.

Μες στη χαρά.

Παρά την εντολή.

Των γιατρών.

Να μην πηγαίνουν όλοι μαζί.

Για να μην ταλαιπωρούνται.

Περιμένοντας τη σειρά τους.

Ναι.

Ήταν ένα μάθημα ζωής.

Ανθρωπιάς.

Δύναμης.

Αισιοδοξίας.

Που με συγκίνησε.

Μου έδωσε κουράγιο.

Δύναμη.

Να συνεχίσω.

Να παλεύω.

Για αυτά που με τιμούν.

Που αγαπώ.