Το φυτό….

Σήμερα ήταν μία δύσκολη μέρα.

Ζόρικη.

Τι με περίμενε;

Έπρεπε να πάω στο χωράφι.

Μετά στην εφορία.

Να απολογηθώ.

Για να μου εγκριθεί.

Η περσινή επιστροφή ΦΠΑ.

Πώς γίνεται λέει.

Να φυτεύω το ίδιο χωράφι.

Δύο φορές το χρόνο.

Ή τρεις.

Σειρά είχε  το 28^ο νηπιαγωγείο.

Να μιλήσω στα νήπια.

Για τα βιολογικά προϊόντα.

Να πάω στον ραδιοφωνικό σταθμό.

Και να ασκήσω και τα καθήκοντα του Προέδρου.

Από το άγχος μου.

Στην άρνηση.

Των σκόρδων που έχω φυτεμένα.

Να ξεβοτανιστούν μόνα τους

Ξέχασα το κινητό στο σπίτι.

Όταν το ανακάλυψα.

Ήταν πια αργά.

Ήμουν στο κέντρο.

Και δεν είχα τα περιθώρια να πάω να το πάρω.

Ένοιωσα μετέωρος.

Χαμένος.

Και κάτι σαν ξεβράκωτος.

Στη μέση μιας ερήμου.

Αργά το μεσημέρι.

Πτώμα.

Με πονοκέφαλο.

Φτάνοντας στο σπίτι.

Είδα τις αναπάντητες κλήσεις.

Είκοσι και τρεις!

Πανευτυχής.

Για το τι είχα γλιτώσει.

Το έκλεισα.

Έφαγα.

Μια μπουκιά.

Και την έπεσα για ύπνο.

Εν πλήρη ηρεμία.

Και αναισθησία….