Για όνομις του κάτη!

Ο γάτος.

Της γειτόνισσας μου.

 Εξακολουθεί να ζει.

Και να βασιλεύει.

 Αυτή την εποχή.

Του ζευγαρώματος.

Είναι στα μεγαλεία του.

Δεν έχει αφήσει θηλυκιά για θηλυκιά.

Όσο για τα υπόλοιπα αρσενικά;

Ένα -  ένα φρόντισε να τα απομακρύνει.

Μετά από σκληρές μάχες.

Χθες το βράδυ όμως.

Μαζεύτηκαν 4 αρσενικοί.

Από τους εξοστρακισμένους.

Και στράφηκαν εναντίον του.

Ως πεδίο σύγκρουσης.

Διάλεξαν την αυλή μου.

Τους ερχόταν πιο βολική.

Λόγω σκέπαστρου.

Έβρεχε.

Τα δυνατά νιαουρίσματα τους με ξύπνησαν.

Και μια.

Και δυο.

Και τρεις φορές.

Έβγαινα έξω.

Τους έδιωχνα.

Αυτοί ξανάρχονταν.

Κάποια στιγμή.

Μέσα στο λήθαργο.

Του γλυκού ύπνου.

Άκουσα ένα γερό χτύπο στη πόρτα.

Και νιαουρίσματα ταυτόχρονα.

Όχι νιαουρίσματα.

Ουρλιαχτά.

Από το παράθυρο.

Με το φως του δρόμου.

Τους είδα.

Να έχουν στριμώξει το …  γείτονα.

Στο κεφαλόσκαλο.

Γέμισα μια λεκανίδα.

Μεγάλη.

Με νερό.

Παγωμένο.

Και τους το πέταξα.

Εξαφανίστηκαν όλοι.

Άλλος από εδώ.

Άλλος από εκεί.

Λούτσα.

Έτσι ησύχασα.

Μέχρι που άρχισαν.

Κοντά στα ξημερώματα.

Τα κοτσύφια….