Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017

Σκάστε ηλίθιοι.



Τον Σταύρο Θεοδωράκη, δεν τον εκτίμησα , ούτε ως δημοσιογράφο, ούτε ως πολιτικό. Ποτέ. Δεν ξέρω γιατί.  Η αντιπάθεια μου στο πρόσωπο του κορυφώθηκε πριν από 15 περίπου χρόνια, όταν με «κρέμασε», εμμέσως, δηλαδή μέσω ντόπιων συνεργατών του, ως ιδιοκτήτης της γνωστής ταβέρνας  στην Αθήνα. Με έβαλαν να φυτέψω τόσες κολοκύθες, όσες θα μπορούσαν να παράγουν επί καθημερινής βάσεως  από 1000-2000 ανθούς. Ανάλογα με την εποχή και τον μήνα. Είχαμε συμφωνήσει, σε όλα.  Χρόνο συνεργασίας, ποιότητα, ποσότητα, ώρα παράδοσης , τιμές, τρόπο πληρωμής. Την πρώτη ποσότητα ανθών, που  παρέδωσα, στους χώρους της βιοτεχνίας τους στις Κορακιές, για να πειραματιστούν,  δεν την χρέωσα. Μετά από λίγες ημέρες που  οι κολοκύθες ξεκίναγαν την κανονική  παραγωγή, εκείνοι δεν ήθελαν πια ανθούς. Και δεν μπήκαν στον κόπο να με ενημερώσουν έγκαιρα. Έμεινα ξεκρέμαστος.  Δυστυχώς η συμφωνία μας ήταν προφορική. Δεν μπορούσα να τους κάνω τίποτα. Απλώς όταν ο Χανιώτης συνεργάτης του την επόμενη χρονιά μου ξαναζήτησε, διαφορετικής μορφής,  συνεργασία, αρνήθηκα. Χωρίς δεύτερη συζήτηση.  

Χθες κάπου πήρε το μάτι μου, ότι έκανε εγχείρηση αφαίρεσης καρκινικού όγκου, κάπου από την «κάτω κοιλία». Ουροδόχο κύστη; Γεννητικά όργανα; Προστάτη; Δεν έχει σημασία.

Σήμερα διάβαζα για κάποια σχόλια σε βάρος του. Αφορούσαν την ασθένεια του. Τον καρκίνο. Στεναχωρήθηκα.  Νευρίασα.  Ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις. Προχθές χτύπησε ένα γνωστό, χθες εμένα, σήμερα τον Θεοδωράκη, αύριο θα χτυπήσει κάποιον άλλον. Είναι σίγουρο. Κάποιοι θα την γλυτώσουν. Κάποιοι άλλοι όχι. Γιατί ο καρκίνος είναι πόλεμος.

Το να κατακρίνεις έναν άνθρωπο που μάχεται για την ζωή του, ενάντια στον καρκίνο, στην οποιαδήποτε θανατηφόρο ασθένεια,  είναι ανήθικο. Χυδαίο. Βρώμικο. Τιποτένιο. Δεν θέλετε να του συμπαρασταθείτε; Μην το κάνετε. Δικαίωμα σας. Σκάστε όμως. Βουλώστε το. Κτήνη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: