Μαμά φεύγω. Θα λείψω για λίγες ημέρες. Για ένα
σεμινάριο. Στην Αθήνα. Δώς μου την ευχή σου. Η θολή, θαμπή γαλάζια ματιά της, ερευνητική. Βαθειά. Μάνα γιατί δεν μου μιλάς;
Κατάλαβες; Άκουσες τι σου είπα; Ναι παιδί μου. Άκουσα. Στο καλό να πας. Όπου και
αν πας. Ότι και αν κάνεις. Με το καλό να γυρίσεις. Δώσε μου και εσύ την ευχή σου. Σαν χθες ήταν. Πριν από ένα χρόνο. Που
ξεκίνησε η περιπέτεια. Με αυτόν τον
μοιραίο αποχαιρετισμό. Μεταξύ
εμένα, του άρρωστου γιού και της κατάκοιτης, ετοιμοθάνατης μάνας μου. Μπήκα στο νοσοκομείο. Έκανα
την εγχείρηση αφαίρεσης του όγκου. Ακολούθησε η βιοψία. Η γνωμάτευση για καρκίνο. Πριν κλείσει μήνας και κατά την διάρκεια
της πρώτης δόσης χημειοθεραπείας, εκείνη έφυγε. Πέθανε.
Ήσυχη. Στο σπίτι της.
Ήρθε και με βρήκε, στον
ζαβλακωμένο από τα φάρμακα, ύπνο μου. Εκεί στο νοσοκομείο. Χωρίς να μιλήσει
μου έδωσε 2 σεντόνια. Άσπρα. Πεντακάθαρα. Όμορφα διπλωμένα. Τρόμαξα. Ξύπνησα. Όνειρο καλό. Έτσι μου είπαν. Αυτοί που ήταν πλάι μου, σε αυτές τις δύσκολες
ώρες. Έτσι αποδείχτηκε κιόλας. Εξακολουθώ να ζω σε αυτό το καλό όνειρο. Στον
ξύπνιο μου. Βαδίζοντας αργά μα σταθερά στον
δρόμο της αποθεραπείας. Ο τυχερός….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου