Κάποτε στο «Λίκνο της Δημοκρατίας», ένας αστυνομικός, πιόνι μιας ξενόφερτης χούντας, έβαλε στο κρόταφο, ενός πιτσιρικά, το υπηρεσιακό του περίστροφο. Ήθελε να του πει ο μικρός, που κρύβεται ο δημοκράτης πολιτικός πατέρας του. Ο οποίος κρυβόταν στη ταράτσα του σπιτιού, λίγο πιο πέρα. Είδε τη πράξη του αστυνομικού και δεν ρισκάρισε τη ζωή του παιδιού του. Παραδόθηκε και οδηγήθηκε στο κρατητήριο. Αργότερα και οι 2 φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό. Πήραν πολιτικό άσυλο και μετά από χρόνια επέστρεψαν. Για να γίνουν Πρωθυπουργοί. Ο καθένας με τη σειρά του.
Σήμερα, «στη Στρωμνή της Τούλας», πρωθυπουργεύει ο μικρός ήρωας της παραπάνω ιστορίας. Μια χούφτα νέοι άνθρωποι, που κάποιοι από αυτούς, όταν ήταν παιδιά, είδαν τους γονείς τους να σφάζονται μπροστά τους, από τους Παστούν Ταλιμπάν, επειδή ήταν της φυλής Χαζάρα και είχαν άλλο χρώμα, ζήτησαν πολιτικό άσυλο.
Εμείς το αρνηθήκαμε.
Θυμηθήκαμε ξαφνικά την ιερότητα των Ασύλων.
Ξεχνώντας ότι πρώτοι εμείς τα μαγαρίσαμε.
Μέσα στη γενική κατάπτωση της κρίσης.
Των Ανθρώπινων Αξιών.
8 σχόλια:
τι e-mail έχεις;
Είσαι "Ο" και ΛΕΓΕΣΑΙ;
(Που λέγαμε και στο στρατό)
"Θυμηθήκαμε ξαφνικά την ιερότητα των Ασύλων. Ξεχνώντας ότι πρώτοι εμείς τα μαγαρίσαμε"
Σοφη κουβέντα
Η "φλασιά" για αυτή την ανάρτηση μου ήρθε, διαβάζοντας τα δικά σου, αγαπητέ Νίκο.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Αλλά όταν η μια χούφτα γίνεται φουρνιές ατέρμονες, να μην κουβεντιάσομε πως θα τα φέρομε βόλτα?
Ishkandar: Και αυτό να κουβεντιάσουμε, αλλά και το γιατί γίνονται οι φουρνιές ατέρμονες. Φυσικά και πως θα τα φέρουμε τόσο εμείς βόλτα, όσο και εκείνοι στους τόπους τους.
Γνωστός είμαι θα καταλάβεις θέλω να σου στείλω κάτι φωτό!
npgls@yahoo.gr
Δημοσίευση σχολίου