Το διαχρονικό παράπονο, άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά και τη ξεμάλλιασε.

Αυτές τις ημέρες «έπαιξε» πολύ.

Στα ραδιόφωνα.

Στις τηλεοράσεις.

Κυρίως όμως εδώ.

Στο διαδίκτιο.

Μπλόγκς.

Βιβλίο φατσών.

Πίου-πίου.

Τι;

Βρέθηκαν λέει μετά από ελέγχους του ΣΔΟΕ, 
αγρότες με πόρσε, καγιέν 
και εκατομμύρια καταθέσεις στις τράπεζες.

Πολύ πιθανόν να ήταν έτσι.

Ήταν;

Τα σχόλια πάρα πολλά.

Κακοπροαίρετα.

Ειρωνικά.

Εμπαθέστατα.
Ζηλόφθονα.

Σαν επαγγελματίας αγρότης, ένιωσα, κάπως.
Αλβανός;

Που τον κατηγορούν, ως συνήθως.

Χωρίς στοιχεία.

Ότι έχει κλέψει τη μισή Ελλάδα, και έχει βιάσει την άλλη μισή.

Να με κυνηγά ο κάθε μαλάκας αδούλευτος Άδωνης.

Με  τσιρίδες και ουρλιαχτά.

Μέχρι που γράφτηκε στα ψιλά γράμματα.

Και ειπώθηκε στα ψιθυριστά.

Ότι αυτοί με τις πόρσε, τα καγιέν και τις καταθέσεις,
ήταν τυχοδιώχτες.

Δήλωναν «αγρότες», ενώ ήταν τοκογλύφοι, 
ιδιοκτήτες επιχειρήσεων νόμιμων ή νομιμοφανών 
και καταχραστές επιδοτήσεων.

Ησύχασα;

Όχι.

Το να είσαι επαγγελματίας αγρότης σήμερα, είναι κοινωνικό λειτούργημα.

Γιατί;

Με τα όποια προϊόντα,  που με λίγο ή πολύ κόπο παράγει, ταΐζει κόσμο.

Ανθρώπους.

Για το λόγο αυτό, 
δεν θα έπρεπε, 
ο κάθε ένας χωρίς επαγγελματική κατάρτιση 
και κυρίως κατοχύρωση, 
να δηλώνει αγρότης.

Επειδή έτσι θέλει ή τον βολεύει.

Χρόνια πολλά, 
άκουγα Υπουργούς, 
και πολύχρωμα παπαγαλάκια, 
να διαλαλούν, 
ότι οι αγρότες θα καταρτιστούν επαγγελματικά, 
μέσω του ΟΓΓΕΚΑ ΔΗΜΗΤΡΑ. 
Ότι σύμφωνα με την εκπαίδευση τους 
και τα μόρια που θα αποκτούν από αυτή, 
θα τους δίδεται η «Πράσινη κάρτα». 
Ένα είδος επαγγελματικής κατοχύρωσης.          

Τίποτα δεν έγινε.

Έγιναν όμως άλλα. 

Και πιο πρόσφατα άλλα αντί άλλων…..