Τα λερωμένα, τα άπλυτα, τα παραπεταμένα….

Χθες «ξεβρόμιζα», το προαύλιο χώρο της οικοδομής.
Είχε πάρα πολλά σκουπίδια.   
Και διαφόρων ειδών.

 
Μπουκάλια.
Τενεκεδάκια αναψυκτικών.
Μπουριά από σόμπες.
Γλάστρες παλιές.
Υπολείμματα ηλεκτρικών συσκευών.
Ψηφιακούς δίσκους.
Παλιές σκούπες.
Γυψοσανίδες.
Κουφάρια νεκρών ζώων.

Παλιόρουχα.
Μεταξύ αυτών και άπλυτα γυναικεία κυλοτάκια τυλιγμένα σε εφημερίδες.
Κλασική περίπτωση!
Αν δεν έβρισκα ειδικά από αυτά, θα ανησυχούσα.
Γιατί πάντα βρίσκω, όταν καθαρίζω.
Από γύρω - γύρω. 
Τις πλευρές των δρόμων.
Όλα πεταμένα από τους λατρεμένους μου γείτονες.
Και παστρικές γειτόνισσες.
Οι οποίες, όταν είδαν ότι ετοιμαζόμουν να τα κάψω, άρχιζαν τη γκρίνια και τις παρατηρήσεις.
Θα τους βρώμιζα με τη κάπνα τα «παλάτια» τους.
Και  θα τους μαραινόταν η μύτη.
Τις γείωσα κανονικά.
Θα μπορούσα, όπως τις έχω απειλήσει στο παρελθόν, να εκθέσω τα ευρήματα μου, σε μία και μοναδική πρωτοποριακή «εκ-σσσσ-μμμμπί-σσσσιον», αλλά δεν είχα όρεξη.

Αν συνεχίσει πάντως αυτή η κατάσταση, όταν εγκαινιάζουν το λίφτινγκ της Σοφοκλή Βενιζέλου, θα το κάνω.

  
Παρουσία τηλεοπτικών συνεργείων φυσικά!
Εκεί λοιπόν που ξεσαβούριαζα, μόλις σήκωσα μία γυψοσανίδα, το είδα.

Προς στιγμή νόμισα ότι ήταν φίδι.
Όχι.

 Ήταν λιακόνι.
Που είχε πέσει σε χειμερία νάρκη.
Αφού το τράβηξα φωτογραφία, ερήμην του, το ξανασκέπασα.
Αυτό τουλάχιστον, ήταν ακίνδυνο.
Ως ερπετό….