Ο κομμωτής με το αλυσοπρίονο.

Σήμερα βγήκα για πρώτη ημέρα στις ελιές. Προετοιμαζόμουν μέρες. Ψυχολογικά κυρίως. Γιατί, για να μαζεύεις ελιές μόνος σου είναι μεγάλο το ζόρι. Ειδικά όταν έχεις καβατζάρει τα 50.

Ευτυχώς είχα παρέα. Καλή παρέα. Δύο φίλες.  Κρατούσαν  και φαγητό. Και τι φαγητό. Να φάει ένας λόχος! Πίτσα, κολοκυθοκιοφτέδες, κέικ και λαδοκούλουρα,  η Βάσω. Η Θάλεια, από μία ταψάρα μουσακά, μπουγάτσα και σουβλάκια. Το καλλίτερο; Είναι σε δίαιτα. Με ένα γιαουρτάκι  και ένα σουβλάκι κοτοπουλίσιο την έβγαλαν όλη  ημέρα. Και μου έμειναν τα φαγητά, να τρώω για αρκετές  μέρες! Που δεν κάνω δίαιτα.

Οι ώρες  κύλησαν  ευχάριστα. Μα όχι ξεκούραστα. Τουλάχιστον η δουλειά προχώρησε. Αρκετά.

Ξεκινήσαμε από μια ελιά  θεόρατη.  Τη περίμενα να κάνει καρπό, 3 ολόκληρα χρόνια. Το έπαιξα για άλλη μια φορά, ο δολοφόνος με το αλυσσοπρίονο. Αυτό το λένε οι κακές γλώσσες. Και ιδού τα αποτελέσματα. 

Τη κατέβασα κάτω όλη. Πρώτα φούντα - φούντα. Αφήνοντας τα γυμνά χοντρά κλαδιά,  για να τα κόψω αργότερα, από πολύ χαμηλά.  

 Κορμοτομή δηλαδή.

Ευτυχώς φωλιές πουλιών δεν υπήρχαν.

Ούτε καν ποντικών.

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια!