«Όντε δεις το γουρούνι να αναμαζώνει τη κοιμητέ του, βαρύς χειμώνας έρχεται».
Αυτό μου το είχε πρωτοπεί η γιαγιά
μου η Καστελιανή. Όταν ήμουν νήπιο. Στο χωριό. Και το θυμάμαι πολύ καλά. Γιατί
την άλλη μέρα, άστραψε, βρόντηξε, φύσηξε πολύ δυνατός αέρας, έριχνε
για 2 ή 3 ημέρες καταρρακτώδη βροχή, και
μετά χιόνι. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είχα δει χιόνι. Με το κατακαίρι είχε
κοπεί το ρεύμα και είχαν ανάψει τους λύχνους. Η λεπίδα στο ταβάνι ήπιε τόσο νερό που μούλιασε. Από τη νοτιοδυτική πλευρά του σπιτιού
έτρεχε ποτάμι από το ταβάνι, μέσα στο σπίτι
και είχε κάνει αυλάκι στο χωμάτινο πάτωμα. Το μαρτύριο όμως ήταν αλλού. Στο ότι
είχε μπουκώσει η παραστιά στο τζάκι και ο καπνός δεν έβγαινε έξω. Αποτέλεσμα ήταν
τα μάτια μου να τσούζουν από το καπνό και να κλαίω. Για να με καλμάρουν οι 2 τότε
απάντρευτες θείες μου, με έντυσαν καλά και βγήκαμε στην αυλή. Φτιάξαμε ένα χιονάνθρωπο.
Ανάμεσα στη ρίζα της μουρνιάς και το φούρνο.
Εκεί έκοβε λίγο ο αέρας.
Από τότε το έχω ακούσει και άλλες
φορές. Από τη μητέρα μου. Όταν είχαμε δικά μας γουρούνια. Και πάντα αυτό συνέβαινε.
Σήμερα το πρωί, παρατήρησα το
γουρούνι του γαμπρού μου. Μόλις του πέταξα τα σκάρτα ραπάνια, αντί να τα φάει,
τα έβαλε εκεί που κοιμάται. Είχε μαζέψει και άλλα. Παλαιότερα. Από χτες πρέπει
να είχε ξεκινήσει. Οπότε; Ας ετοιμαστούμε. Έστω ψυχολογικά........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου