Τραβούσα, ως συνήθως, τα δικά μου
ζόρια. Ψυχικά και σωματικά. Υπό βροχή. Καλυμμένος με τη μουσαμαδιά και τις
γαλότσες. Το μόνο που μου έλειπε ήταν να χτυπήσει το τηλέφωνο. Το
νέο φτηνιάρικο, που πριν καλά καλά πάρω, έσπασα κιόλας. Που χτύπησε! Στη
προσπάθεια μου, με βρεγμένα και γεμάτα λάσπες χέρια να το βγάλω από τη στενή
τσέπη, το άνοιξα κατά λάθος. Πριν δω
ποιος με καλούσε. Αναγκαστικά μίλησα.
Ήταν μία δημοσιογράφος. Από τοπικό τηλεοπτικό σταθμό. Εκτός του ότι είμαστε συγγενείς, την εκτιμώ
ιδιαίτερα για τη ποιότητα της δουλειάς της. Είναι έξυπνη, διακριτική,
καταρτισμένη και κυρίως αποτελεσματική.
Με κάλεσε σε ένα τηλεμαραθώνιο
αγάπης και αλληλεγγύης. Να παραστώ, σε
ένα από τα εναλλασσόμενα ανά ημίωρο
«πάνελ». Την ευθύνη της πραγματοποίησης και παρουσίασης την είχε εκείνη. Κατόπιν εντολής του εργοδότη της υποθέτω. Ευγενικά
και εμμέσως πλην σαφώς, αρνήθηκα.
Ευχαριστώντας την βέβαια.
Ο λόγος της άρνησης μου
πολλαπλός.
Κυρίως αρνήθηκα γιατί δεν ήθελα,
με την εκεί παρουσία μου, να γίνω ένας από αυτούς ή αυτές. Είμαι σίγουρος ότι
θα παρελάσουν από εκεί. Για τους περισσότερους από αυτούς είναι η περίοδος της φιλανθρωπίας.
Πάντα λίγο καιρό πριν τα Χριστούγεννα, «συγκινούνται» από το δράμα των φτωχών.
Παλαιών και νέων. Που καταφεύγουν στα συσσίτια. Μετά τους ξεχνούν. Το επικοινωνιακό τους κομμάτι όμως
το έχουν κάνει. Κραυγαλέα, πρόστυχα, αυτοδιαφημιστηκά, ναρκισσιστικά, μικρόκαρδα.
Πανομοιότυπα με την εποχή τους….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου