Χαμένα όνειρα στα στείρα αμπέλια.

Συγκλονιστήκαμε πάλι. 

Ομαδικώς. 

Οι της «παγκόσμιας κοινής γνώμης». 

Από τις θλιβερές μας, πρώτες  ειδήσεις. 

Για τη δολοφονία των 20 Αμερικανόπουλων. 

Υπήρχαν και άλλα παιδιά. 

Χιλιάδες. 

Στο μικρό μας πλανήτη. 

Που δεν ήταν Αμερικανάκια. 

Πέθαναν από τη πείνα. 

Τη δίψα. 

Σκοτώθηκαν από σφαίρες πολεμικών συρράξεων. 

Έπαθαν ασφυξία μέσα σε κρύπτες φορτηγών αυτοκινήτων.   

Πνίγηκαν στα στενά 

της παγκοσμιοποιημένης Σκύλας 

και νεοφιλελεύθερης  οικονομικά Χάρυβδης. 

Ειδικά για αυτά τα τελευταία,

δεν θα βρεθούν μάνες να τα κλάψουν. 

Πνίγηκαν μαζί τους.

Για αυτά τα παιδιά καμία συγκίνηση.

Καμία θλίψη.

Κανένας συγκλονισμός.

Κανένας επικήδειος.

Κανένα δάκρυ.

Γιατί δεν είναι θέμα στις ειδήσεις.

Σαν μα μην υπήρξαν.

Ποτέ…