Στη ρωγμή του χρόνου.

Κάποτε στη γειτονιά μου.

Κάθε τέτοια εποχή.

 Ήταν όμορφα.

Όλα τα σπίτια είχαν κήπους.

Γεμάτους λουλούδια.

Τριανταφυλλιές.

Γαριφαλιές.

Κρίνα.

 

Γαρδένιες

 Έπεφτε συνορισιό.

Ανάμεσα στις γειτόνισσες.

Ποια θα έχει τον πιο όμορφο κήπο.

Τη πιο μυρωδάτη τριανταφυλλιά.

Τη πιο μεγάλη.

Τη πιο πολύχρωμη.

Υπήρχαν και οι γρουσούζες.

Που έκλεβαν νύχτα.

Ολόκληρες γλάστρες.

Καυγάδες ομηρικοί ακολουθούσαν.

Αλλά εκείνα τα χρώματα.

Οι μυρωδιές.

Ήταν μαγεία.

Αργότερα ήρθαν οι καινούργιες νοικοκυράδες.

Οι …. πολυαπασχολούμενες.

Που δεν είχαν χρόνο.

Έβαλαν φυτά που ήθελαν λιγότερη περιποίηση.

Κυρίως εισαγωγής.

Μοντερνίστικα.

Πλάκα απερίγραπτη.

Είχε μια νεοφερμένη νύφη.

Που στα προικιά της συμπεριλαμβανόταν και κάποιες γλάστρες.

Με … αρχιδέες.

Έτσι τις έλεγε.

Και καμάρωνε.

Ύστερα ήρθαν οι μπουλντόζες.

Τα τζι-σι-μπί των εργολάβων.

Ξεπέτσωσαν τα πάντα.

Οι κήποι έγιναν πεζοδρόμια.

Τα λουλούδια κυβόλιθοι.

Και οι μυρουδιές καυσαέριο…..