Το πάθημα ενός … χαζοβιόλη καιρόφιλου.

Χθες το πρωί ξύπνησα λίγο πιο νωρίς από το συνηθισμένο. Χωρίς το ξυπνητήρι. Που ήταν προγραμματισμένο να χτυπήσει στις 6. Οι έγνοια να προλάβω το αργότερο μέχρι τις 8.30 τις υποχρεώσεις μου και η γεμάτη ουροδόχος κύστη, χτύπησαν συναγερμό στις 5 και τέταρτο.
Ντύθηκα , έφτιαξα καφέ, πήρα τα «βιβλία» μου και βγήκα έξω στο σκεπαστό. Είχε ψύχρα και ξαστεριά. Κάπου στα νοτιοδυτικά, άστραφτε που και που. Ίσα - ίσα που ακουγόταν και κάποιο μπουμπουνητό. Έγραψα το ημερολόγιο με τις εργασίες της προηγούμενης ημέρας, προετοίμασα τα δελτία αποστολής και τη λίστα με τις εργασίες της ημέρας, έτσι για να μην ξεχάσω κάτι. Αποδιάβασα τη εφημερίδα της προηγούμενης Κυριακής μιας και είχα λίγο χρόνο ακόμα.
Στις 6.30, τα αστραπόβροντα ήταν πιο έντονα και πιο κοντά. Έβαλα τις γαλότσες, πέταξα τη μουσαμαδιά στο κάθισμα του συνοδηγού και ξαμολήθηκα. Αναντικατάστατος βοηθός μου ο φακός. Του ανθρακωρύχου. Στο κούτελο. Με το ένα χέρι έκοβα τα κολοκύθια και τους κολοκυθανθούς και με το άλλο τα κράταγα. Ανά διαστήματα όταν γέμιζε το χέρι τα άφηνα κάτω, για να τα πάρω αργότερα, όταν τελείωνα. Με το φως της ημέρας.
Είχα ζόρι. Με κυνηγούσε ο χρόνος και η βροχή που έμοιαζε να έρχεται. Ανά διαστήματα έριχνα και καμιά κλεφτή ματιά στον ορίζοντα.
Όταν ξημέρωσε πια η δουλειά είχε προχωρήσει καλά. Από ότι φαινόταν θα προλάβαινα. Μείωσα τους ρυθμούς γιατί άρχισε να με πιάνει και η μέση. Κατά τις 7.30, εντελώς ξαφνικά, στην αρχή ένα απαλό ροζ χρώμα έβαψε τα πάντα. Κοίταξα τον ουρανό. Τα σύννεφα που είχαν καλύψει σχεδόν τα 2/3 του ουρανού ήταν ροζ!

Παράτησα τη δουλειά μου και πήγα στο αυτοκίνητο.
Μέχρι να πάρω τη φωτογραφική μηχανή και να τραβώ φωτογραφίες, το ροζ είχε γίνει έντονο πορτοκαλί.

Τα σύννεφα πλησίαζαν, όλο και πιο εντυπωσιακά.

Ξέχασα δουλειά και υποχρεώσεις.

Α, ναι και τη μουσαμαδιά!
Όταν άρχισε να ψιχαλίζει με κάτι σταγόνες μπουγέλα τη θυμήθηκα.
Άρχισα να τρέχω σχεδόν, για να πάω στο αυτοκίνητο.
Κάπου σκόνταψα και … κυλίστηκα στα βρεγμένα χόρτα. Δηλαδή έπεσα στα μαλακά.
Δεν χτύπησα μα είχα γίνει ολόγρος!



Αφού είχα βραχεί, τι να τη κάνω τη μουσαμαδιά;
Είχε σταματήσει κιόλας να ψιχαλίζει. Το σύννεφο άρχιζε να διαλύεται.

Και να διαλύεται…

Μέχρι που διαλύθηκε εντελώς.
Προσγειώνοντας με και μένα στη πραγματικότητα.
Μούσκεμα και καθυστερημένος! Ήταν ήδη 8.10. Έπρεπε όχι μόνο να είχα τελειώσει μα εκείνη την ώρα να ξεκινώ για τις διανομές των παραγγελιών. Φούλαρα. Τρελαμένος. Για να έχω μοιράσει τα πράγματα τουλάχιστον μέχρι τις 9, δεν άλλαξα. Στις 9.30 με μία ολόκληρη ώρα καθυστέρηση, είχα τελειώσει. Μέχρι να γυρίσω πίσω και να αλλάξω, πήγε 10!!

Τώρα κάθομαι, κοιτάζω τις φωτογραφίες με φραγμένη μύτη και ταρακουνιέμαι σύγκορμος, από κάτι συγκλονιστικά «αψού». Με παχύ το ψ και γεμάτο σταγόνες σάλιου!
Καλά να πάθω;
Καλά να πάθω.
Μα δε θα μάθω.
Τουλάχιστον, σε ότι αφορά στο χάζεμα αυτού του είδους, την ομορφιά.
Απλά λέω με τις υγείες μου, περαστικά μου και στην άλλη φορά με το καλό!!!!