Ένα θύμα της χθεσινοβραδινής καταιγίδας

Το είδα, το πρωί, πηγαίνοντας στο χωράφι. Μόλις που είχε ξημερώσει. Κουρνιασμένο στην άκρια του δρόμου. Βρεγμένο. Ήταν γεράκι. «Λαγουδοκηνυγός» όπως έμαθα αργότερα. Μεταναστευτικό είδος.

Σταμάτησα το αυτοκίνητο και κατέβηκα κάτω. Άνοιξε τα φτερά του χωρίς να κινηθεί από τη θέση του. Φαινόταν καθαρά ότι ήταν χτυπημένο. Πήγα σιγά –σιγά κοντά του. Προέβαλε επιθετικά το κεφάλι του, μισανοίγοντας το ράμφος του. Περίμενα ακίνητος λίγα λεπτά. Κατόπιν έπιασα πολύ προσεχτικά τη μία φτερούγα του με το ένα χέρι. Ύστερα την άλλη με το άλλο. Φαινόντουσαν γερές. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν έκανα τίποτα άλλο.

Το κοίταζα και με κοίταζε. Περίμενα αντίδραση του. Χτύπημα με το ράμφος του. Δεν αντέδρασε. Το σήκωσα απαλά. Σιγά - σιγά. Τότε είδα πιο ήταν το πρόβλημα του
Έλειπε το δεξί του πόδι. Ήταν κομμένο Όπως ήταν το έβαλα μέσα σε μία κλούβα, πάνω στη καρότσα του αυτοκινήτου. Το σκέπασα με μία άλλη. Προβληματισμένος. Τέτοια ώρα, τέτοια μέρα, ποιόν να ειδοποιήσω.
Έκανα βιαστικά τις δουλειές μου, έχοντας την έννοια του. Με κυνηγούσε και η βροχή που θα ερχόταν. Στις 9 άρχισα τα τηλεφωνήματα. Γιώργος, Λιάνα, Φώτης. Τα τηλέφωνα κλειστά. Κήρυξη σχεδίου έκτακτης ανάγκης. Τηλέφωνο στο 100. Εξυπηρετικότατοι. Μου έδωσαν κάτι τηλέφωνα στην Αίγινα. Από εκεί πήρα συμβουλές για τις πρώτες βοήθειες. Πότισμα με ζαχαρόνερο και τοποθέτηση του σε μία χαρτόκουτα. Άνοιξα γύρω γύρω στο κουτί τρύπες και το σκέπασα. Πάνω στην ώρα με κάλεσε η Λιάνα. Είχε ξυπνήσει και καθώς είδε τη κλήση μου, με πήρε. Μου έδωσε το τηλέφωνο του Γιάννη. Σε λιγότερο από μισή ώρα το είχα παραδώσει σε σίγουρα χέρια. Θα ζήσει, πλην όμως κουτσό. Και ανήμπορο να τραφεί από μόνο του. Επομένως το υπόλοιπο της ζωής του θα το περάσει, ασφαλές σε καταφύγιο. Κάτι είναι και αυτό…..