Χαμένος χρόνος.

Χθες το βράδυ, κάπου κατά τις 10 και ενώ έβλεπα, τα αποτελέσματα των εκλογών στα τοπικά κανάλια, χτύπησε το κινητό μου. Ήταν ένας συμμαθητής από το Πρώτο γυμνάσιο –λύκειο Χανίων. Με τον οποίο έχουμε κάποιες επαφές. Λόγω αμοιβαίας εκτίμησης. Με ενημέρωσε ότι σήμερα έχουν κανονίσει μία συνάντηση, όλων των συμμαθητών εκείνης της εποχής. Σε ένα σαβουροφαγάδικο, στο κέντρο των Χανίων. Και αν μπορούσα να πάω.

Τα χρόνια εκείνα, ήμουν ένας έφηβος συνεσταλμένος, κλειστού και ήπιου χαρακτήρα. Φτωχαδάκι και αγροτόπαιδο. «Αδικαιολόγητα πεσιμιστής» κατά τη φιλόλογο. Ήταν ένα είδος άμυνας στην επιθετικότητα αρκετών συμμαθητών μου. Μιας σκληρής επιθετικότητας που μου άφησε πολλά ψυχικά σημάδια. Για τα οποία δούλεψα, αργότερα, σκληρά με τον εαυτό μου, να τα αποβάλω.
Μία καλή φιλία κράτησε από τότε. Με τον Μπάμπη. Είμαστε σαν αδέλφια. Τον πάντρεψα και του βάφτισα ένα παιδί. Είμαστε μια χαρά.
Με κάποιους άλλους, όποτε συναντιόμαστε έχουμε μια «καλημέρα». Όποτε τύχει να συναντηθούμε.
Με τους υπόλοιπους «χαθήκαμε». Από μεριάς μου ηθελημένα. Σε αυτό βοήθησε και η απουσία μου από τα Χανιά για 12 χρόνια. Όποτε συναντιόμασταν έκανα ότι δεν τους έβλεπα ή ότι δεν τους αναγνώριζα. Κάποτε ήρθε ένας από αυτούς, για να μου μιλήσει. Είχαμε πλακωθεί στο ξύλο, μέσα στη τάξη. Εγώ άμυνα, εκείνος επίθεση σπάσαμε τη πόρτα της αίθουσας, 2 θρανία και ένα τζάμι! Του μίλησα ψυχρά, «χαρήκαμε » που μας είδαμε. Και αυτό ήταν όλο.
Δεν μου κάνει όρεξη να πάω.. .
Δεν έχω καμία ανάγκη να τους ξαναδώ.
Δεν έχω τη περιέργεια να ακούσω τη πορεία της ζωής τους από τότε μέχρι τώρα.
Ούτε να τους πω τη δική μου.
Για αυτό δεν θα πάω.
Δεν θέλω να πάω...................