Πώς να ξαναπάω;

Τον λάτρεψα από τα γεννοφάσκια του.
Από τα πρώτα στρατουλίσματα του.
Αυτός ήταν η αιτία που έκοψα, μια και καλή, τις πολυδιαφημισμένες κινηματογραφικές αμερικανιές.
Πήγα να τον δω, με παρέα.
Πιο σωστά με πήγαν.
Φρίκαρα.
Μαυρίλα.
Βία.
Χάος.
Τα νήπια στριγκλούσαν!
Αν ήμουν μόνος θα έφευγα.
Αν δεν υπήρχε η φασαρία θα κοιμόμουν.
Σάμπως η πρώτη φορά θα ήταν;
Και στο «Στρατιώτη Ράϋαν» κοιμήθηκα!
Μην σας πω και που αλλού, για να φρικάρετε και εσείς….
Τι να κάνω, αφού άρεσε στους λοιπούς της παρέας, το είδα.
Βγήκα έξω, στο καθαρό χειμωνιάτικο αέρα και το κεφάλι μου ήταν καζάνι.
Πονοκέφαλος.
Ζαλάδα.
Ένα πλήρες κουρκούτεμα του μυαλού.
Ένας της παρέας, πρότεινε να πάμε κάπου ήσυχα για ποτό.
Σαββατόβραδο ήταν.
Παραμονές Χριστουγέννων.
Άντε να πάμε.
Μπας και συνερχόμουνα λιγάκι.
Μπήκα πρώτος στο μαγαζί.
Ένας κύριος ντυμένος Άγιος Βασίλης με υποδέχτηκε κάνοντας μία ελαφρά υπόκλιση και μου ευχήθηκε «χρόνια πολλά, καλά Χριστούγεννα».
«Ευχαριστώ πολύ, επίσης» απάντησα.
Ταυτόχρονα ακούστηκαν χαχανητά.
Δυνατά χαχανητά.
Από τους λοιπούς της παρέας, που ακολουθούσαν.
Με μένα γελούσαν.
Που δεν κατάλαβα ότι, ο επί της υποδοχής κύριος Άγιος Βασίλης, ήταν κούκλος!
Όχι δεν ήταν, ο κούκλος τέλειος.
Εγώ ήμουν ακόμα, ο ζαλισμένος……