Όξω!

Όταν ήταν    καθήμενος εις το θρόνο του Δημάρχου,  ο Καίσαρας Νευρώνιους Κοπάνους, στο Καποδιστριακό Δήμο «Ελευθερίου Βενιζέλου»,  χρειάστηκα ένα χαρτί. Μία ληξιαρχική πράξη. Περίμενα την υπεύθυνη υπάλληλο να επιστρέψει στο γραφείο της. «Κάπου έξω,  είχε βγει». Καλοκαίρι ήταν, έξω είχε πολλή ζέστη, μέσα πολλή δροσιά, γιατί τα αιρ κοντίσιον δούλευαν στο φουλ,  δουλειά δεν είχα, έκατσα στο σαλονάκι του … φουαγιέ και περιμένοντας χάζευα τα τεκταινόμενα. Απέναντι μου ήταν μια καινούργια υπάλληλος. Ξανθούλα και αφρατούλα. Καθόταν στο γραφείο της, απαντούσε στα τηλεφωνήματα, τα περισσότερα προσωπικά, χαζογελούσε με τη συναδέλφισα της του διπλανού γραφείου,  έδωσε και ένα σακουλάκι δημοτικό ποντικοφάρμακο σε ένα δημότη που το ζήτησε. Κάποια στιγμή άναψε τσιγάρο. Και για να μην μυρίσει ο χώρος τσιγαρίλα, οποία αβρότης, άνοιξε το παράθυρο που ήταν πίσω της,  διάπλατα. Κάποιοι την αγριοκοίταξαν. Ένας όμως δεν της χαρίστηκε. Τη πρόσβαλε. Κάνοντας της την παρατήρηση.  Η ξανθούλα και αφρατούλα έπαθε  κρίση. Υστερίασε. Εκ του υστερικιά.  Έγινε κατακόκκινη, έκλεγε και έτρεμε. Στο τέλος με όλη τη δύναμη της άρχισε να φωνάζει. «Αφού στο σπίτι δεν με αφήνουν να καπνίσω, εδώ στη δουλειά θα καπνίζω όσο θέλω, γιατί έτσι μου αρέσει. Και σε όποιον δεν αρέσει να βγει όξω».

Αργότερα έμαθα ότι ήταν συγγενής, νύφη στο μεγάλο σόι  του Καίσαρα Νευρώνιους Κοπάνους.  Οικογενειακό ρουσφετάκι. Ήταν και μορφωμένο το κορίτσι. Του γυμνασίου. Ενώ οι αποδέλοιποι του σογιού, του Δημοτικού. Βαβάδες. Έπρεπε οι σπουδές του κοριτσιού να μην πάνε χαμένες. Έτσι μου λύθηκε και η απορία. Ποιος ήταν εκείνος που γέμισε τα λιόφυτα, με κεσεδάκια του γιαουρτιού, γεμάτα ποντικοφάρμακο. Ήταν ο πεθερός της. Και ξάδελφος του … μεγάλου και τρανού . Έβαλε στο δικό του χωράφι, φρόντισε να βάλει και στα γύρω, γύρω από το κοτέτσι του.

Αυτή λοιπόν η υπάλληλος, με το Καλλικράτη, μετατάχθηκε στα κεντρικά. Κάπου στα ισόγεια του Δήμου Χανίων. Το νέο αντικείμενο της εργασίας της δεν το γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι σαν και αυτή, υπάρχουν πολλοί στο Δήμο Χανίων. Γιοι, κόρες, ανίψια, πρώην Καποδιστρακών Δημοτικών Συμβούλων και Αντιδημάρχων. Βολεμένοι επειδή είχαν ένα και μοναδικό προσόν. Το συγγενιλίκι. 

Ο Δήμαρχος, οι επικεφαλείς των Δημοτικών Παρατάξεων, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι, ας λένε και ας κάνουν ότι θέλουν, ότι τους βολεύει, υπέρ αυτών των υπαλλήλων. Εγώ όμως, δεν είμαι μαζί τους. Είμαι χώρια. Στα χωράφια μου. Στο καθαρό αέρα…..