Αμαρτία εξομολογούμενη…

Λίγο μετά το μεσημέρι, βρέθηκα να οδηγώ, στη νότια παράλληλο της Εθνικής Οδού. Κοντά στα Νεροκούρου. Βιαζόμουν. Έβλεπα απέναντι, στο βάθος του ορίζοντα τη βροχή να έρχεται. Είχα πολλά πράγματα να κάνω στους κήπους. Ξαφνικά ανακάλυψα, ότι το ένα λάστιχο του αυτοκινήτου ήταν εντελώς ξεφούσκωτο. Μέχρι να μπορέσω να ξεβιδώσω τα μπουλόνια, που ήταν πολύ σφιχτά βιδωμένα, για να αλλάξω τη ρόδα, άρχισε να βρέχει. Βλαστήμησα την απερισκεψία μου, να φύγω από το σπίτι, χωρίς να έχω πάρει τη μουσαμαδιά. Ενώ γνώριζα ότι θα έβρεχε. 

Λίγο πριν τελειώσω, σταμάτησε δίπλα στο αυτοκίνητο μου και στη μέση του δρόμου, μία μπέμπα. Παλιό μοντέλο. Σήκωσα το κεφάλι έτσι όπως ήμουν σκυφτός και είδα να ανοίγει το φιμέ τζάμι του οδηγού. Φάνηκε το κεφάλι του. Ήταν ένας 70μηντάρης και, με κομοδινί μαλλί.

Με ρώτησε «δεν μου λες ρε μπάρμπα, που είναι του τάδε το συνεργείο;» Δεν με πείραξε το «ρε μπάρμπα». Είμαι μαθημένος. Με ενόχλησε  η αγένεια του … τζόβενου.

«Στο στενό που είναι λίγο παρακάτω και δεξιά θα στρίψετε, κύριε, και στο σταυροδρόμι που θα συναντήσετε θα πάτε πάλι δεξιά και μετά ευθεία. Θα το βρείτε πολύ εύκολα». 

Του απάντησα ευγενικότατα. Παρά τη τσαντίλα μου.

Έφυγε και δεν είπε ευχαριστώ. Τον είδα να στρίβει χωρίς να βγάλει φλας, από εκεί που του είχα υποδείξει. 

Μου έφυγαν όλα. Νεύρα, άγχος, στεναχώρια. Ακόμα και το γεγονός ότι ήμουν μούσκεμα δεν με πείραζε. Δεν είχα κάνει μία καλή πράξη. Το αντίθετο. Τον είχα στείλει να πάει στη Μαλάξα! Χωρίς τύψεις. Το συνεργείο που ζητούσε, ήταν 500 μέτρα παρακάτω. Ευθεία….