Η ψώρα, χωρίς ζήλια.

Κάθε χρόνο.

Τα τελευταία χρόνια.

Μόλις μαζέψω.

Στο τέλος του καλοκαιριού.

Τις γλυκοκολοκύθες.

Τις αποθηκεύω.

Στο .... σαλόνι.

Της οικοδομής!

Εκεί που θα έφτιαχνα το χτιστό καναπέ.

Δίπλα στο τζάκι.

Μέχρι και πέρυσι.

Τα μόνα «μαμούνια» που  φιλοξενούσα.

Και που αναπτύσσονταν πάνω στις κολοκύθες.

 Ήταν τα αρπακτικά του λεκανίου της ελιάς.

Φέτος έχω άλλους μουσαφίρηδες.

Αυτές τις μελίγκρες.

Κάτι που με ξενίζει.

 Η έλλειψη κρύου;

Η πολύ υγρασία;

Δεν ξέρω.

Τις πλένω τακτικά.

Με σαπουνόνερο.

Μένουν λίγες ημέρες καθαρές.

Και μετά ξαναγεμίζουν.

Για να τις αφήσω έτσι, δεν γίνεται.

Θα τραβήξουν όλο το χυμό  και θα  τις χάσω.

Λέω να πειραματιστώ λίγο.

Θα  τις αλείψω με λάδι.
Από αυτό το λίγο.
Που έβγαλα φέτος.
Και δεν περισσεύει.

Θα δούμε.....