Ξυπόλητος.

Με τη πρώτη δυνατή βροχή.

Το κατάλαβα.

Πως όλα μου τα παπούτσια.

Πλην της δουλειάς.

Είχαν φθαρεί.

 Ανεπανόρθωτα.

Χάνοντας τη στεγανότητα τους.

Έβαλα ένα πενηντάρικο στη τσέπη.

Αυτό είχα.

Δεν είχα άλλο.

Ξαμολήθηκα στις βιτρίνες.

Από τη πρώτη βιτρίνα.

Που κοίταξα.

Κατάλαβα το μάταιο.

Της προσπάθειας.

Και των προσδοκιών μου.

Παπούτσια της προκοπής.

Με πενήντα Ευρώ.

Δεν θα έβρισκα.

Αυτό το μάτι.

Σαν να ήταν βαλτό.

Κολλούσε.

Στα παπούτσια των 100.

Των 150.

Και βάλε.

Τι να έκανα.

Την έπεσα στις διαδικτυακές αγορές.

Έβαζα τις προτιμήσεις μου.

Στα μηχανάκια αναζήτησης.

Μαζί με το 50άρι.

Και πάντα το αποτέλεσμα ήταν ίδιο.

Ένα ζευγάρι παντόφλες.

Σαγιονάρες.

Ένιωσα όπως ένας τηλεθεατής.

Που κάνει ζάπινγκ.

Απεγνωσμένα.

Στους σύγχρονους ψηφιακούς διαύλους.

Αναζητώντας.

Μία σοβαρή.

Έγκυρη.

Ενημέρωση.

Και πέφτει πάντα πάνω στον Τράγκα….