Είναι βαρύς ο χωρισμός.

Για πολλά χρόνια.

Από τότε που ήταν τζόβενο.

Στη Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Του Καποδίστρια.

Κουζινικό.

Στα μαγειρεία του Χαριτάκη.

Του Προέδρου.

Και αργότερα.

Τότε που παρακαλούσε.

Διάφορους.

Για διάφορα.

Ως επικεφαλής της Δημοτικής Αντιπολίτευσης.

Ή τότε.

Που ήταν ψιλοκαβαλημένος.

Της Δημαρχίας.

Του περιφερειακού Δήμου.

Εξοβελίζοντας με ελάχιστες ψήφους.

Τον αιώνιο αντίπαλο του.

Το «μπαραμπάκο»

Κατά τα λεγόμενα του.

Ή τώρα τελευταία.

Πεζεμένος για τα καλά.

Παραβιάζοντας πεζόδρομους.

Μονόδρομους.

Χωρίς κράνος.

Οδηγώντας.

Μιλώντας στο τηλέφωνο.

Με το υπερπέραν.

 Της εργολαβίας.

Όποιος επιμένει.

Ότι είναι μια απλή βέσπα.

Πλανάται.

Πλάνη οικτρά.

Οφθαλμιατρική.

Τουλάχιστον.

Με έπαιρνε τηλέφωνο.

Κάθε χρόνο.

Πάντα μεσημέρι.

Την ημέρα της γιορτής μου.

Για να μου ευχηθεί.

Πέραν του συνηθισμένου του ύφους.

Μελιστάλακτος.

«Χρόνια Πολλά».

Θεωρώντας με ως δεδομένο.

Ψηφοφόρο του.

Χθες δεν με πήρε τηλέφωνο.

Αγωνιώ.

Στα πρόθυρα του στερητικού συνδρόμου.

Και αναρωτιέμαι.

Γιατί;

Ω, χαρώ το;;;;;;;;