Εθιμοτυπικό.

Την ώρα.

Που το βράδυ της παραμονής.

Των Χριστουγέννων.

Κάποιοι.

Οι συνήθεις.

Της τοπικής.

Άρχουσας τάξης.

Συνωστίζονταν.

Σε κοσμικές  σάλες.

Μπιστρό.

Ρέστοραν.

Και άλλα παρόμοια.

Για να ρεβεγιονάρουν.

 Πληρώνοντας.

Από 30 Ευρώ.

Έκαστος.

Κατά μέσο όρο.

Για να απολαύσουν.

Μεταξύ άλλων.

Μιλφέϊγ σφακιανής πίτας.

Κρεμμυδάκια εσαλότ.

Βελουτέ κοτόπουλο με καραβίδες.

Ψαρονέφρι σε μαύρα μούρα.

Χοιρινό φιλέτο σε πούδρα μυρωδικών, με συνοδεία γλυκοπατάτας και ραγού μανιταριών.

Gravy με άρωμα τρούφας.

Αρωματική κρέμα από απόσταγμα σκίνου.

Καρυδόπιτα με φιστίκια Αιγίνης.

Χιονισμένο βουνό με γαλλική μαρέγκα.

Γλυκάκι του Χριστούλη φλαν σοκολάτας με σάλτσα μύρτιλο.

Όλα πραγματικά.

Επιλογή δική μου.
Από τα μενού.

Όπως αυτά δημοσιεύτηκαν.

Στο τοπικό τύπο.

Έξω.

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
 Δεν ήταν μόνο. 

Είχε παρέα.

Και άλλα κοριτσάκια.
 Όλα.

Έζησαν.

Το δικό τους σακσές στόρυ.

Δεν πέθαναν από το κρύο.

Με το άναμμα των σπίρτων.

Άλλα έγιναν παρανάλωμα πυρός.

Και άλλα πέθαναν.

Με ασφυξία.

Από τις αναθυμιάσεις.

Αλλά μην ανησυχείτε.

Τα κοριτσάκια με τα σπίρτα.

Δεν κινδυνεύουν.

Να εξαφανιστούν.

Πάντα θα υπάρχουν.

Λίγα ή πολλά……