Η μονομαχία της Βασιλόπιτας!

Είναι φίλες μου.

Καλές.

Υπέροχες μαγείρισσες.

Φανταστικές  γλυκατζούδες.

Με δικές τους συνταγές.

Δοκιμασμένες.

Για πολλά χρόνια.

Φέτος κάτι τις έπιασε.

Σαν μία νότα ανανέωσης.

Στα πλαίσια του φιλικού ανταγωνισμού τους.

Για το πια είναι η καλλίτερη.

Η πιο άξια.

Άρχισαν να βλέπουν μανιωδώς.

Τις τηλεοπτικές εκπομπές.

Μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής.

Έγιναν φανατικές του Παρλιάρου.

Μεταξύ άλλων.

Οι βασιλόπιτες που έφτιαξαν ήταν με δική του συνταγή.

Και με της ίδιας μάρκας τα υλικά.
Από αυτά που τεχνιέντως πλασάρουν.

Δυστυχώς  οι φιλενάδες ατύχησαν.

Της μιας η βασιλόπιτα βγήκε λαγάνα.

Με ζάχαρη άχνη.

Αντί για σουσάμι.

 Της άλλης τούβλο.

Στεναχωρέθηκαν πολύ.
Αμφότερες.

Κυρίως για τα πανάκριβα υλικά που είχαν χρησιμοποιήσει.

Καμιά τους όμως, δεν είπε στην άλλη, την αλήθεια.

Και των 2 η βασιλόπιτα ήταν «φα-ντα-στι-κή».

Μου τις έδωσαν μυστικά.

Ξεχωριστά η μια από την άλλη.

Με τη παράκληση.

«Μη πεις πράμα τσαλληνής γιατί  θα  με κοροϊδεύει».

Κορίτσια συγνώμη.

Δεν θέλω να σας στεναχωρήσω.

Αλλά.

Ούτε τα κουνέλια.

Ούτε και οι κότες.

Τις έφαγαν.

Αν δεν τις προτιμήσουν οι γάτες ή τα ποντίκια.

Κοπριά θα γίνουν….