Επί δικαίων και αδίκων.

Σήμερα .

Λίγο πριν το μεσημέρι.

Σε ένα διάλειμμα.

Από το χωράφι.

Συνάντησα μία γνωστή.

Επιστήμων.

Στο παρελθόν.

Είχαμε συνεργαστεί άψογα.

Τόσο σε προσωπικό επίπεδο.

Όσο και ως εκπρόσωπος.

Των διάφορων θεσμοθετημένων συλογικοτήτων.

Της βιολογικής γεωργίας.

Που συμμετείχα κατά καιρούς.

Πάνω σε θέματα βιοποικιλότητας.

Τη χαιρέτησα όπως πάντα.

Εγκάρδια.

 «Καλημέρα».

Με άρπαξε από τη μούρη.

Μες τη ξινίλα.

«Και εσύ υποψήφιος είσαι;

Με τόσους γνωστούς, ποιόν θα πρωτοψηφίσω;

Δεν μπορώ να σας ψηφίσω όλους.»

Μια καλημέρα ήθελα να σου πω κερά μου.

Όπως κάνουμε κάθε φορά που συναντιόμαστε.

Μια καλημέρα.

Μια ευχή.

Καθημερινή.

Απλή.

Ανθρώπινη.

Δεν είχα πρόθεση.

 Να σου ζητήσω.

 Να με ψηφίσεις.

 Όπως δεν το κάνω σε κανένα.

Και αν μας βάζεις όλους στο ίδιο τσουβάλι.

Καλά να πάθεις.

Εμείς τι φταίμε.

Τι πρέπει να κάνουμε;

Να μη μιλάμε.

Σε κανένα;

Για να μην μας παρεξηγήσει;

Μια αγοραφοβία να τη πάθουμε;  

Αυτή η φοβία,  μας έλειπε!

Αμ δε.

Τη χάρη δεν στη κάνουμε.

Καληνύχτα.