Ξεχάσαμε.
Ξεχαστήκαμε.
Χαθήκαμε.
«Την παμμήτορα Γη θα ψάλλω, την
ομορφοθελιωμένη, την πρεσβυτάτη, που τρέφει επάνω στο έδαφος όλα, όσα υπάρχουν,
και όσα επάνω στο χώμα το θείο πατούν, και όσα στον πόντο, και όσα πετούν, όσα
τρέφονται από την αφθονία σου.
Από σε δε γίνονται και καλλίτεκνοι
και καλλίκαρποι, ω σεπτή, και από σε εξαρτάται να δώσεις ζωή ή να την πάρεις από
τους θνητούς ανθρώπους. Ευτυχισμένος δ’ εκείνος, τον οποίο συ με καρδιά πρόθυμη
τιμήσεις σ’ αυτόν όλα άφθονα εμφανίζονται.
Γεμάτο μεν είναι το γεωργούμενο
χωράφι το ζείδωρο, και ανά τους αγρούς του ευτυχεί στα κτήνη του, το δε σπίτι
του γεμίζει από αγαθά.
Αυτοί δε κατά την ωραιογυναίκα πόλη
τους εν ευνομία άρχουν, μεγάλη δε ευτυχία και πλούτος επακολουθούν τα δε παιδιά
τους με νεανική αγαλλίαση καμαρώνουν, και τα κορίτσια τους ανθοστεφανωμένα με
χορούς ευφρόσυνα παίζουν, πηδώντας στα μαλακά της χλόης άνθη, όσους συ θα τιμήσεις,
σεμνή και άφθονη θεά»
Όμηρος
(1-16)
Εν αφθονία.
Φθονήσαμε.
Και να τα.
Τώρα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου