Χθες βράδυ. Χαζολογούσα στις διάφορες ιντερνετικές
ενημερωτικές σελίδες. Σοβαρές, σοβαροφανείς και ανάλαφρες. Αηδιασμένος από τις
σκληρές τσόντες των τηλεοπτικών «μεγάλων» ειδήσεων.
Κάπου εκεί έπεσα πάνω της. Όταν την είδα, αγκαλιά με τις
πιπερίτσες, αναμαλλιασμένη, με το λουστρινέ γαλοτσίνι και το κόκκινο νυχάκι.
Μια ξεραΐλα μου ήρθε. Στο δόξα πατρί. Τα δικά μου χωράφια είναι ακόμα
ακαλλιέργητα. Πνιγμένα στα αγριόχορτα. Τα φυντάνια μου, καχεκτικά. Στο τέταρτο
φύλο μόλις.
Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα.
Από τη ζήλια. Ψώρα. Ενώ ήθελα σήμερα να πάω στη παρέλαση. Έχω να
πάω από τότε που ήμουν σημαιοφόρος.
Να καμαρώσω
τα τιμημένα παλικάρια. Της εξέδρας. Να βαράνε παλαμάκια βαριεστημένα, μασώντας
τσίχλα. Ήσυχοι ότι δεν θα τους έρθει ξαφνικά. Το αδέσποτο μπινελίκι. Άλλαξα
σχέδια.
Από το πρωί φυτεύω μπάμιες.
Ναι μπάμιες.
Όπως σας γράφω.
Και με
διαβάζετε…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου