Μαθήματα σημαντικών.

Κάθε πρωί.

Στο επιμύθιο του χειμώνα.

Χαμένος στη  γλυκιά θαλπωρή του κρεβατιού.

Παραδομένος σε ένα μονοκόμματο ύπνο.

Εγκαταλείπω  σιγά – σιγά την ανυπαρξία μου.

Ανακτώ τις αισθήσεις μου.

Και τα τερτίπια τους.

Χωρίς ξυπνητήρι πια.

Από τα κελαηδίσματα.

Των πουλιών.

Πίσω από το αχνό αντιφέγγισμα.

Μέσα στη πρωινή παγωνιά.

Και υγρασία.

Των χαραυγών.

Φροντίζουν με την υποτιθέμενη ανεμελιά τους.

 Τους ορισμούς  διαιώνισης του είδους τους.

Ανεξάντλητα....