Τον γνώρισα πριν από 30 τόσα χρόνια.
Σπούδαζε ακόμα. Δικηγόρος. Βρισκόμασταν τακτικά.
Πάντα στο σπίτι της αδελφής του. Η χαρά της
συνύπαρξης, γύρω από ένα καθιστικό ή ένα γεμάτο τραπέζι από φαγητά, ήταν αμοιβαία.
Όχι για τα φαγητά ή τα τραταρίσματα της Μάρως. Καθίζαμε πάντα ή σχεδόν πάντα
κοντά. Για να κουβεντιάζουμε. Από τη πρώτη φορά ως τη τελευταία, έτσι κάναμε
παρέα. Οι συνθήκες ζωής και των δύο μας, ήταν τέτοιες που δεν επέτρεπαν κάτι
παραπάνω.
Διάβαζε πολύ. Πίστευε σε ένα
πολιτισμό που θα βασίζεται στα κείμενα των βιβλίων. Αντιστεκόταν σε κάθε μορφής
ασχήμια. Σε κάθε είδους ψέμα. Έδινε στους
ανθρώπους, τη πραγματική τους αξία. Εκτιμούσε τον συνάνθρωπο του για αυτό που ήταν.
Όχι αυτό που έχει. Του άρεσαν οι «μικρές» χαρές της ζωής. Αυτές που της δίνουν
αξία. Τις χαιρόταν σαν παιδί. Ήταν παιδί. Ένα μεγάλο, αθώο παιδί. Στους ανθρώπους
που αγάπησε, πίστεψε, στάθηκε δίπλα τους και τον πίκραναν δεν κρατούσε
κακία.
Δυστυχώς τη προηγούμενη Κυριακή, άφησε
τη τελευταία του πνοή. Προδομένος από τη καρδιά του. Ξαφνικά. Την ώρα που απολάμβανε,
αυτό που του άρεσε περισσότερο, το τελευταίο καιρό. Τη διακριτική του παρουσία
στην ύπαιθρο. Στις ομορφιές της. Που άργησε πολύ να γνωρίσει, ως άνθρωπος γέννημα
θρέμμα της πόλης.
Καλή αντάμωση φίλε……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου