Στο πυρ το εξώτερο.

Προχθές τη τσάκωσα στο κήπο. Είχε μια τεράστια σακούλα γεμάτη «χόρτα». Άγρια. Βρώσιμα. Του Θεού. Όπως μου είπε. Με αυθάδεια. Δεν ήταν όμως μόνο χόρτα. Στα χαμηλά της σακούλας υπήρχαν και άλλα εκτός από αγριόχορτα. Λεμόνια, μανταρίνια, αβοκάντο, ραπανάκια, λάχανο, ρόκα και κουκοκορφάδες. Ανθισμένες! Τα αγριόχορτα ήταν λίγα και πάνω – πάνω. Για  να κρύβουν τα υπόλοιπα. Την έδιωξα. Κακήν κακώς. Αφού πρώτα της πήρα  ότι μου είχε κλέψει. Νευριασμένος. Την απείλησα ότι αν την ξαναπιάσω ή δω ότι μου λείπει κάτι, θα της κάνω μήνυση.

Χθες το πρωί, πήγε στη «γαία». Τάχα μου για να ψωνίσει. Και άρχισε να με κατηγορεί. Στη κοπέλα του ταμείου. Ότι δεν είμαι βιοκαλλιεργητής. Ότι είμαι απατεώνας. Ότι κοροϊδεύω τον κόσμο. 

 Σήμερα με πήρε τηλέφωνο,  μια γειτόνισσα. Καλή. Με ρώτησε τι έκανα στη τάδε. Της εξήγησα. Και συνάμα τη ρώτησα γιατί. «Να τη πάρεις για προξενήτρα», μου απάντησε γελώντας. Δεν ρώτησα λεπτομέρειες. Δεν με ενδιέφερε. Αλλά στεναχωριέμαι ρε γαμώτο. Δε πειράζω άνθρωπο. Ίσα - ίσα που βοηθώ όπως, όπου  και όσο μπορώ. Αλλά να βρω και το μπελά μου επειδή την έπιασα να με κλέβει; Ας μου ζήταγε. Θα της έδινα. Και ας μην άξιζε το κόπο.