Συλλυπητήριο συλλαλητήριο.

 Σήμερα.

Στη πλατεία της Δημοτικής Αγοράς.

Στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας αγροτών.

Για τα νέα φορομπηχτικά μέτρα.

Ήμασταν δυο.

Ήμασταν τρεις.

Εκατοντάδες.

Το πολύ.

Χασομέρηδες.

Οι υπόλοιποι, οι χιλιάδες, ήταν αλλού.

Στον αγώνα.

Του ελαιώνα, αμπελώνα, πορτοκαλεώνα.

Αν έβρεχε, του καφενέ και της πιλότας.

 Μου έλειψαν οι φάτσες.

Των προηγούμενων εξίσου ένδοξων μαζικών συγκεντρώσεων.

Μαρκογιανάκης.

Βούρβαχης.

Βολουδάκης.

Σκουλάκης.

Βαλυράκης.

Δαμιανάκης.

Κουλιεράκης.

Γωνιωτάκης.

Χαλακατεβάκης.

Και οι παρέες τους.

Είχαμε όμως νιου έντρυς!

Χορταστικές.

Νταγκουνάκης και λοιποί αγωνιστές του ΠΑΜΕ.

Χωρίς τα συνηθισμένα αξεσουάρ του κόμματος.

Οι ένδοξες εποχές του Θωμά Μπακαλάκου τελείωσαν.

Να τραγουδήσουμε «όχι δεν πουλάμε»;

Γιατί;

Ποιος αγοράζει!

Αγροτικό συλλαλητήριο με μουσική υπόκρουση,

τραγούδια της τάβλας,

δεν είναι συλλαλητήριο.

Ανεξαρτήτως συμμετοχής.

Αν η τάβλα είναι άδεια,

 είναι ένδεια.

Χάθηκαν ο Κονταρός, ο Ζωιδάκης, η Πάολα, ο Παντελίδης;

Μια ζωντάνια, μια τσαχπινιά, θα την έδιναν.

Δεν συζητώ για Ρουβά.

Που να βρεθούν Ρουβίτσες ανάμεσα μας!

 Συνθήματα δεν ακούστηκαν.

Ποιος να φωνάξει, τι;

Δίπλα μου,  μόνο κάτι μαυροπουκαμισάδες πιτσιρικάδες, βοσκαρούδια, 

φώναξαν όλοι μαζί 5-6 φορές, 

σε ένα συνάδελφο τους, 

που ήταν στην απέναντι μεριά, 

«Μανούσο, έλα πα, να μη σε χέσω».

Που θα μπορούσε να ήταν και σύνθημα…..