Ηθική αυτουργία, αλλά με άλλοθι.

Μετά από μία ημέρα σκληρού μόχθου. 

 Μου έλαχε αυτό το ηλιοβασίλεμα. Πάνω από το κόλπο των Χανίων.

Και τι σκληρού μόχθου. Σάκιαζα και κουβάλαγα κοπριά. 

Από αυτούς  τους  τεράστιους σωρούς. Για να τη χρησιμοποιήσω αύριο. Στα φυτέματα.

Αλλά είχα και ένα τυχερό. Ας πούμε. Κανονικά είναι έγκλημα. Ή στο πιο ανάλαφρο,  «ηθική αυτουργία». 

 Εκεί που έσκαβα τη κοπριά, ξέθαψα μια φωλιά. Ποντικοφωλιά. Κρυμμένη περίτεχνα.  

Τα ποντικάκια σκορπίστηκαν. Γύρω από τη χαλασμένη φωλιά. Τα λυπήθηκα. Αν και μετά από λίγους μήνες, μπορεί να μου έκαναν ζημιά στις ντομάτες. Με τη τσάπα τα μετακίνησα. Προσέχοντας μην τα χτυπήσω, στην άκρια. Κοντά στα χόρτα. Μπας και τα αναμαζώξει, όπου βρει και όπως – όπως μπορεί η μάνα τους. Η κακούργα. Που τη κοπάνησε. Και δεν τα … προστάτεψε.

Δεν ήμουν μόνος. Είχα παρέα. 

Αυτή τη φουριάρα γάτα. Αναμαζωξιά τα 2-3 τελευταία χρόνια. Έχει κάνει μεγάλη ζημιά  στα ποντίκια. Επίσης, στα περιστέρια του γείτονα. Και για τα 2 είμαι πανευτυχής. Δεν γνωρίζω, δεν ξέρω, πως καταφέρνει να  πιάνει τα περιστέρια. Τα πιάνει, τα ξεπουπουλιάζει, τα τρώει και μου αφήνει ως απόδειξη, τα φτερά ένα σωρουλάκι!  Στην αρχή, για να μη φύγει, της κουβαλούσα φαγητό. Δεν το άγγιζε. Ακόμα και τώρα δεν με αφήνει να τη πλησιάσω. 

Έχει μάθει όμως και με ακολουθεί. Από απόσταση ασφαλείας. Κλασική συμπεριφορά γάτας. Για να αρπάζει ότι μιαρό πετάγεται τρομαγμένο από το πέρασμα μου. Μόλις έφυγα από εκεί, πήγε και τα … μεζέδιασε!