Της ανοησίας ήλιε νοητέ.

 Όταν ένα καράβι.

Το οποιοδήποτε καράβι.

Έχει μπροστά του βράχια.

Ξέρες.

 Και πέσει πάνω τους.

Αν δεν αλλάξει πορεία.

Έγκαιρα.

Είναι καταδικασμένο.

 Να μείνει εκεί.

Ακινητοποιημένο.

Μνημείο ανθρώπινου λάθους.

Να σαπίζει.

 Αλλά και αν καταφέρει, να ξεκολλήσει.

Δεν πρόκειται να πάει μακριά.

Αλλάξει, δεν αλλάξει πορεία.

Η θάλασσα θα κατακλύσει τα κύτη του.

Θα μπει από τις τρύπες.

Που τα βράχια θα έχουν ανοίξει.

Στα ύφαλα του.

Θα βυθιστεί.

Αύτανδρο θα πάει στο πάτο.

Επομένως.

Όσοι σύγχρονοι πολιτικοί.

Της δεκάρας.

Της κουρελιασμένης.

Ταπεινωμένης πατρίδας μας.

Τη παρομοιάζουν με καράβι.

Που έχει πέσει στα βράχια.

Και πρέπει να αλλάξει πορεία.

Για να σωθεί.

Έχουν ατυχήσει.

Όχι μόνο στο παρά-λυρισμό.

Αλλά και στην ορθότητα.

Της σχετικότητας τους.