Μαύροι καιροί, μες΄ τη χαριτομενιά.

Πήραμε.

Τη δόση.

Άλλη μία.

Στις τόσες άλλες.

Ο κόσμος χαίρεται.

Αλλά δεν το δείχνει.

Όπως πρέπει.

Αυτοκτονεί.

Απαγχονίζεται.

Αυτοπυροβολείται.

Αυτοπυρπολείται.

 Πηδάει στο κενό.

Τέτοια αχαριστία.

Και τόση.

Θα μπορούσε να το κάνει διαφορετικά.

Πιο χαριτωμένα.

Πιο φινετσάτα.

 Όπως ο Αντωνάκης.

Όταν μας αναγγέλλει.

Με διάγγελμα.

Ότι μας έσωσε.

Πάλι.

 Αντί για θηλιά στο λαιμό, 

να δένει φιόγκο.

Για σφαίρες 

να χρησιμοποιεί βεγγαλικά.

Την ώρα που πηδάει στο κενό, 

να κάνει τσίγκο λελέτες.

 Και να αρωματίζει τη βενζίνα, 

πριν τη λουστεί , 

με κολόνια.

Κοκό Σα-νέλ.

Ή Ζι-βα-νσί.

Τουλάχιστον.

Έτσι.

Σαν ευχαριστώ.

Προς τους σωτήρες μας….